 |
|
|  Κυριακή 12/8
Ελλάδα
Ενα μακό μπλουζάκι δίνει δουλειά σε πρόσφυγες
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Νατάσα Καραθάνου
"This is not a t-shirt" αναγράφεται στα 1100 μπλουζάκια που δημιούργησαν πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία ενός Ολλανδού ακτιβιστή. "Δεν είναι μόνο ένα μπλουζάκι, αλλά ένας τρόπος ένταξης και επαγγελματικής κατοχύρωσης" εξηγεί ο Μάρτιν Χάνινκ (Maarten Hunink) από το μικρό εργαστήριο ραπτικής της ΝΑΟΜΙ, της οργάνωσης που φιλοξενεί το εγχείρημα.
Ο κ. Χάνινκ βρίσκεται τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα και εργάζεται σε διάφορες οργανώσεις που ασχολούνται με πρόσφυγες.
"Αφού διαπίστωσα ότι έχουν καλυφθεί οι επείγουσες ανάγκες τους, το επόμενο βήμα ήταν να αναδειχθούν οι ικανότητές τους προκειμένου να μπορέσουν να αποκατασταθούν επαγγελματικά. Στην κατεύθυνση αυτή, συγκέντρωσα μέσω διαδικτυακής χρηματοδότησης (crowdfunding) 40.000 ευρώ προκειμένου να ραφτούν περισσότερα από 1000 μπλουζάκια στην Ελλάδα από πρόσφυγες. Στην ουσία, δηλαδή, προαγοράστηκαν τα μπλουζάκια προκειμένου να πληρωθούν 4 πρόσφυγες για να εργαστούν για τη δημιουργία τους".
Τα υφάσματα αγοράστηκαν από ελληνική εταιρία, τα τυπώματα έγιναν επίσης σε εγχώρια επιχείρηση ενώ η παραγωγή ξεκίνησε αρχές Αυγούστου στο Οικουμενικό εργαστήρι προσφύγων ΝΑΟΜΙ από 4 άτομα από τη Συρία, το Ιράκ, το Μπενίν και τη Νιγηρία, τα οποία προσελήφθησαν γι' αυτό τον σκοπό.
"Το λογότυπο στο μπλουζάκι 'This is not a t-shirt' θέλει να αναδείξει τον σκοπό αυτής της προσπάθειας, ότι δεν πρόκειται δηλαδή για ένα απλό μπλουζάκι αλλά ένα προϊόν δίκαιου εμπορίου που δίνει δουλειά σε πρόσφυγες. Είναι ενδεικτικό μάλιστα ότι στο ταμπελάκι του ρούχου αναγράφεται: Made in Greece by people who had to flee their houses and start a new life (κατασκευασμένα στην Ελλάδα από ανθρώπους που έπρεπε να τραπούν σε φυγή από τα σπίτια τους και να ξεκινήσουν μια νέα ζωή)" λέει ο κ. Χάνινκ, ο οποίος χρησιμοποιεί φιλικές για το περιβάλλον μεθόδους σε όλη την παραγωγή. "Εκτός από το οργανικό βαμβάκι που επιλέξαμε για τα μπλουζάκια", διευκρινίζει, "η συσκευασία γίνεται σε χαρτοσακούλα και όχι σε πλαστικό".
"Δεν θέλει να βάλει ούτε ...σιλοτέιπ" συμπληρώνει γελώντας η Ρόζμαρυ, μία από τις εργαζόμενες, ευχόμενη να συνεχιστεί το εγχείρημα και τους επόμενους μήνες καθώς η πρόσληψη έγινε για το χρονικό διάστημα από τον Αύγουστο έως και τον Σεπτέμβριο του 2018. "Μακάρι να συνεχίσουμε να δουλεύουμε για να έχει η οικογένειά μου φαγητό στο τραπέζι" λέει χαρακτηριστικά η Νιγηριανή εργάτρια από το εργαστήριο ραπτικής που βρίσκεται στον χώρο της ΝΑΟΜΙ, στην Πτολεμαίων 29, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Αλλωστε, σύμφωνα με τον Μανώλη Νταμπαράκη, από τη ΝΑΟΜΙ, "το project έχει να κάνει με τους σκοπούς της ΝΑΟΜΙ, να βοηθήσει δηλαδή πρόσφυγες να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία με έναν ομαλό τρόπο".
"Ο κ. Χάνινκ και η οργάνωσή του 'Not a factory' ήθελαν να εργαστούν πρόσφυγες για τα μπλουζάκια και επειδή η ΝΑΟΜΙ είχε το σχετικό πλαίσιο αφού δραστηριοποιείται στον κλάδο της ένδυσης, συνεργαστήκαμε για να φέρουν σε πέρας το εγχείρημα" λέει ο κ. Νταμπαράκης.
Η παραγωγή αναμένεται να ολοκληρωθεί τέλη Σεπτεμβρίου αλλά ο κ. Χάνινκ ήδη διερευνά τρόπους για να συνεχιστεί η προσπάθεια και να εξακολουθήσουν να εργάζονται πρόσφυγες προκειμένου να έχουν σταθερό εισόδημα.
Όσοι πάντως θέλουν να στηρίξουν την προσπάθεια και επιθυμούν να παραγγείλουν το μοναδικό αυτό μπλουζάκι, μπορούν να το παραγγείλουν διαδικτυακά στη σελίδα της οργάνωσης www. notafactory.com.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
