 |
|
|  Δευτέρα 13/8
Ομογένεια-ΗΠΑ
Εφυγε από την ζωή σε ηλικία 98 ετών, ο Ομογενής ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στρατηγός Mike Cokinos
OYΑΣΙΓΚΤΟΝ/Beaumont Enterprise,ekirikas.com
Το «Washington Oxi Day Foundation» με ανακοίνωσή του, εξέφρασε την λύπη του για τον θάνατο του ήρωα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Μάικ Κόκινου (Mike Cokinos). Ο ομογενής απεβίωσε ειρηνικά στο Χιούστον του Τέξας στα 98 του χρόνια, έχοντας την οικογένειά του στο πλευρό του.
Τον Οκτώβριο του 2012 ο αείμνηστος Mike Cokinos τιμήθηκε με το βραβείο «Greatest Generation Award» του σε τελετή που έγινε στο Μνημείο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ουάσιγκτον.
«Ηταν αληθινός πατριώτης, σπουδαίος πατέρας, εξαιρετικός σύζυγος, αφοσιωμένος Χριστιανός Ορθόδοξος και ηγετική φυσιογνωμία. Πραγματικά ένα περήφανο μέλος της ‘Greatest Generation’», επεσήμανε το Dignity Memorial, σημειώνοντας ότι υπήρξε πρώην πρόεδρος και μέλος της ενορίας του Αγίου Γεωργίου στο Port Arthur.
«Ηταν τόσο περήφανος που ήταν στρατηγός και μπόρεσε να υπηρετήσει την πατρίδα του. Γι αυτό και την οικογένειά του», δήλωσε ο ανηψιός του, Andre Cokinos στην Beaumont Enterprise.
Η ζωή του Mike Cokinos
Ευτύτερα γνωστός ως ο «Στρατηγός» ο Mike γεννήθηκε στο Beaumont, στις 2 Φεβρουαρίου του 1920. Γονείς του η Ελίζαμπεθ (Elizabeth) και ο Πίτι Κόκινος (Pete Cokinos), μετανάστες και οι δύο από την Ελλάδα, επεσήμανε το Dignity Memorial.
Μεγαλώνοντας στο Beaumont, o Mike ήταν εξαιρετικός αθλητής και διακρίθηκε στο μπάσκετ, τη γυμναστική και την κολύμβηση.
Αποφοίτησε από το Beaumont High School το 1937 και εργάστηκε για δύο χρόνια πριν φοιτήσει στο Texas A&M ως πρωτοετής. Επαιξε μπάσκετ για την ομάδα του Πανεπιστημίου και συμμετείχε στην ομάδα κολύμβησης επίσης, καθώς και στην ομάδα Fish Football που έπαιξε στην Varsity Team στο Εθνικό Πρωτάθλημα του 1939.
Εξελέγη αρχηγός της ομάδας μπάσκετ του Texas A&M το 1942 και το 1943 και θεωρείτο εξαιρετικός παίκτης. Αμυντικά μάλιστα ακόμη μνημονεύεται το πως κράτησε τον κορυφαίο σκόρερ τότε στις ΗΠΑ John Sebek, στο χαμηλό της σεζόν για εκείνον, 2 πόντους κατά τον αγώνα ενάντια στο SMU το 1942.
Οσο έπαιζε μπάσκετ είχε το παρατσούκλι «ο αγαπημένος του γηπέδου» (darling of the court) λόγω της εξωτερικής του ομορφιάς, αλλά ήταν ευρύτερα γνωστός με το «Σιδερένιος Μάικ» (Iron Mike) για την ένταση με την οποία έπαιζε και την αμυντική του κυριαρχία.
Αφού αποφοίτησε από το Texas A&M το 1943, ο Mike P. Cokinos κατετάγη για ενεργή υπηρεσία στον Στρατό των ΗΠΑ.
Η πρώτη του αποστολή ήταν ως προωθημένος ανιχνευτής στην Μάχη του Bulge στη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επίσης συμμετείχε σε μεγάλες μάχες στις Αρδέννες, στην Κοιλάδα του Ρήνου και στην Κεντρική Ευρώπη.
Το προσδοκίμο ζωής για την θέση αυτή, πριν από μάχη, ήταν μερικά λεπτά.
Σε μία μάχη μάλιστα όταν ο διοικητής του τραυματίστηκε και έπεσε αναίσθητος στο πεδίο, διαχειρίστηκε την παροχή πρώτων βοηθειών και έπειτα έβαλε το δικό του κράνος στο πρόσωπό του και τον κάλυψε με το κορμί του μέχρι να σταματήσουν οι οβίδες όλμων να πέφτουν.
Στην Κατοχή της Αυστρίας πρωταρχικό του καθήκον ήταν να επιβλέπει και να ελέγχει 100.000 ανθρώπους που είχαν φύγει από τις οικίες τους στην περιοχή Cumberland.
Αποσύρθηκε από την στρατιωτική υπηρεσία ως Brigadier General (ταξίαρχος) το 1980.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
