Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Τετάρτη 22/8

Πέθανε ο ρωσικής καταγωγής «Ταρζάν» της Αυστραλίας

Ζούσε απομονωμένος επί δεκαετίες μέσα στα δάση κυνηγώντας κροκόδειλους και αγριόχοιρους και πέθανε σε ηλικία 88 ετών



The Sydney Morning Herald,Daily Mail

Ο Μιχαήλ Φομένκο, ο άνδρας που έγινε γνωστός στην Αυστραλία ως «Ταρζάν» επειδή ζούσε απομονωμένος επί δεκαετίες μέσα στα δάση κυνηγώντας κροκόδειλους και αγριόχοιρους πέθανε σε ηλικία 88 ετών, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Daily Mail η οποία επικαλείται την αδερφή του Ινέσα. Ο Μιχαήλ Φομένκο, παρότι ήταν γιός μιας Ρωσίδας πριγκίπισσας, φθάνοντας στην Αυστραλία με την οικογένεια του, αποφάσισε ύστερα από αρκετές επιδόσεις στον αθλητισμό να ζήσει μακριά από την κοινωνία στα δάση της βόρειας Αυστραλίας, εμπνεόμενος όπως είχε πει από την Ομήρου Οδύσσεια. Ο Φόμενκο απαρνήθηκε τη σύγχρονη κοινωνία για 60 και πλέον χρόνια, επιβιώνοντας μέσα στα άγρια δάση, με το να σκοτώνει κροκοδείλους και αγριόχοιρους με τα γυμνά του χέρια στα ερημικά τοπία. Ο Μιχαήλ Φόμενκο που γεννήθηκε στην Σοβιετική Ένωση πέθανε σε ηλικία 88 ετών στην Αυστραλία σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Daily Mail η οποία επικαλείται την αδερφή του Ινέσα. Σύμφωνα με μια αρκετά διαδεδομένη εκδοχή ο Φομένκο ήταν παιδί της γεωργιανής πριγκίπισσας Ελισάβετ Ματσαμπέλι και του πρωταθλητή Ντανιήλ Φομένκο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 η οικογένεια του διέφυγε στην Ιαπωνία. Αλλά εν συνεχεία όταν η Ιαπωνία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Κίνας, η οικογένεια του διέφυγε στο Σίνδνεϊ της Αυστραλίας. Στο Σίδνεϊ ο Μιχαήλ Φομένκο άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό και μάλιστα έφθασε στο σημείο να ενταχθεί στην Ολυμπιακή ομάδα στίβου της Αυστραλίας. Ωστόσο την δεκαετία του 1950 αποφάσισε να απομονωθεί από τον κόσμο, επιλέγοντας ως τόπο διαμονής τα δάση της βόρειας Αυστραλίας, όπου ζούσε κυνηγώντας κροκόδειλους και αγριόχοιρους. Εξαιτίας της επιλογής του αυτής ο Φόμενκο, έγινε γνωστός στην χώρα ως «Ταρζάν». Το 1959 ο «Ταρζάν» διασώθηκε από γηγενείς κατοίκους που τον βρήκαν σχεδόν ημιθανή σε μια άγρια ανεξερεύνητη τροπική ζούνγκλα γεμάτη κροκοδείλους. Φορώντας μόνο ένα περίζωνα καταδιώχθηκε από την αστυνομία το 1964 και συνελήφθη για αλητεία και ανάρμοστη συμπεριφορά προτού αναγνωρισθεί ως παράφρων ,σύμφωνα με την εφημερίδα the Sydney Morning Herald. Στη συνέχεια είχε βρεθεί με πολλά τραύματα που του είχαν προκαλέσει οι αγριόχοιροι και είχε νοσηλευθεί αρκετές φορές σε ψυχιατρικά ιδρύματα όπου είχε υποστεί θεραπεία με ηλεκτροσόκ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φομένκο ζούσε στην άγρια φύση έως το 2012 έως ότου κατέληξε σε οίκο ευγηρίας.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία