 |
|
|  Τετάρτη 22/8
Βυζαντινό χειρόγραφο του 12ου αιώνα που χάθηκε το 1991 επιστρέφει από ΗΠΑ στην Ελλάδα
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ-ekirikas.com
Ενα βυζαντινό χειρόγραφο του 12ου αιώνα, το οποίο χάθηκε μυστηριωδώς από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας (ΕΚΠΑ) το 1991, βρέθηκε στις συλλογές του Μουσείου της Βίβλου (Museum of the Bible) στην Ουάσιγκτον και θα επιστραφεί στην Ελλάδα εντός του έτους.
Το ελληνικό «Χειρόγραφο 18» (Manuscript 18), περιέχει 4 Ευαγγελια (canonical gospels) που είχε αντιγράψει ένας μοναχός το 1100. Είχε γίνει δωρεά το 2014 από την Green Collection στο νεότευκτο τότε Museum of the Bible. Πριν ήταν στην κατοχή αρκετών ιδιωτών συλλεκτών, ενώ πουλήθηκε και σε ανοιχτή δημοπρασία το 1998 στο Λονδίνο.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το σχετικό ανακοινωθέν από το Μουσείο, η υπόθεση μοιάζει να έχει βγει από τις σελίδες κάποιου διεθνούς θρίλερ, αλλά το ΕΚΠΑ και το Museum of the Bible συνεργάστηκαν για λύσουν το μυστήριο.
Το 2015, το Museum of the Bible ενημέρωσε το Institut für neutestamentliche Textforschung στην Γερμανία για τη νέα τοποθεσία του χειρόγραφου. Η πληροφορία αυτή αναρτήθηκε στην σχετική βάση δεδομένων του Ινστιτούτου, η οποία είναι προσβάσιμη σε όλους, το Virtual Manuscript Room.
Ενα χρόνο έπειτα η καθηγήτρια, Θεοδώρα Αντωνοπούλου του Πανεπιστημίου της Αθήνας, ανακάλυψε ότι το εν λόγω χειρόγραφο, μυστηριωδώς είχε χαθεί από την βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου από το 1991.
Αφού βρήκε πληροφορίες στο γερμανικό Ινστιτούτο, επικοινώνησε με το Museum of the Bible τον Μάρτιο του 2018 και άρχισε ένα έργο κοινής έρευνας για να αποφασιστεί αν όντως είναι το χειρόγραφο που χάθηκε από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Τα ευρήματά τους επιβεβαίωσαν ότι πράγματι το χειρόγραφο είχε αφαιρεθεί από το ελληνικό Πανεπιστήμιο χωρίς άδεια.
Τηρώντας τις πρακτικές διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς και τις καλύτερες πρακτικές όπως περιγράφονται από την Association of Art Museum Directors and the American Alliance of Museums, το Museum of the Bible, θα επιστρέψει το χειρόγραφο στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
