 |
|
|  Tετάρτη 22/8
΄Αρθρο
Άλλο έξοδος από τα μνημόνια, άλλο έξοδος από την κρίση
Γράφει ο Παντελής Οικονόμου,πρώην Υπουργός
ΑΘΗΝΑ.-
Άλλο έξοδος από τα μνημόνια, άλλο έξοδος από την κρίση
Θυμόμαστε όλοι τον ισχυρισμό «τα μνημόνια έφεραν τη κρίση»
Μια παλιότερη προπαγάνδα από τους υπαίτιους της καταστροφής, με σκοπό την μετάθεση των ευθυνών τους σε άλλους. Σήμερα, οι ίδιοι περίπου κύκλοι του κατεστημένου μας (μεταλλαγμένοι και μη) επανέρχονται και μας καλούν σε πανηγυρισμούς, υπονοώντας ότι η λήξη του 3ου προγράμματος ταυτίζεται με το τέλος της κρίσης.
Ο απολογισμός των προγραμμάτων
Με τα δάνεια από τα προγράμματα η πατρίδα μας απέφυγε, πράγματι, την στάση πληρωμών. Εάν είναι σε θέση να χρηματοδοτηθεί και πάλι από τις αγορές παραμένει αμφίβολο. Εάν δεν τα καταφέρει, θα βρεθούμε και πάλι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της, πλήρους και οριστικής πια, απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας.
Από το 3ο τρίμηνο του 2011, μετά από πολύχρονα ελλείμματα, σχηματίστηκε πρωτογενές πλεόνασμα. Παρά το ότι η μετέπειτα πολιτική αστάθεια, περιοδικά, το διασπάθιζε, το πλεόνασμα αυτό ανακύπτει πια διαρκώς και μάλιστα σε αφύσικα υψηλά επίπεδα. Αποδεικνύεται έτσι ότι η δημοσιονομική σταθεροποίηση του 2011 ήταν διατηρήσιμη και, συνεπώς, η μετέπειτα πρόσθετη φορολογία και περικοπή μισθών και συντάξεων αχρείαστη.
Αυτά ακριβώς τα, εδώ και καιρό, αχρείαστα (περικοπές μισθών και συντάξεων, αύξηση της φορολόγησης) έχει συμφωνηθεί να συνεχιστούν και μετά την λήξη του 3ου προγράμματος. Έχει δηλαδή συμφωνηθεί, όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα να φτωχαίνουν. Μόνο και μόνο για να καλύψουν την απροθυμία των δανειστών να ελαφρύνουν το δημόσιο χρέος μας ώστε να γίνει «διαχειρίσιμο». Με πρόσθετη αρνητική παρενέργεια να δυσκολεύει η αύξηση του ΑΕΠ μας και να επιδεινώνεται το δημόσιο χρέος ως ποσοστό επ’ αυτού.
Οι, ύψους πολλών δις ΕΥΡΩ, ανακεφαλαιώσεις των τραπεζών απέτρεψαν την χρεοκοπία τους και την απώλεια των καταθέσεων. Όμως η εξανέμιση των κεφαλαίων αυτών (που δανειστήκαμε και επιβάρυναν το δημόσιο χρέος μας), σε συνδυασμό με την αδυναμία προσέλκυσης καταθέσεων, μεταφράζονται σε αδυναμία των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις στην πατρίδα μας.
Έξοδος από τα μνημόνια σε κρανίου τόπο
Όμως η, μέσω των προγραμμάτων, υποτίμηση της πατρίδας μας έχει προκαλέσει μια νέα, ζωτική απειλή κατά της οικονομικής και κοινωνικής μας ευστάθειας και προόδου: άξιοι συμπατριώτες μας, νέοι συνήθως, μεταναστεύουν. Πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό χάνεται για την Ελλάδα. Με την αιμορραγία αυτή βέβαια να επιδεινώνει την κοινωνική μας ασφάλιση, δημιουργώντας την ανάγκη για ανακεφαλαίωση της, χρηματοδότηση της από νέες πηγές και νέες, αξιόπιστες εγγυήσεις για τις εισφορές και τις συντάξεις.
Και ασφαλώς παραμένουν ανοιχτά τα δυο ζητήματα που προϋπήρχαν των προγραμμάτων και παράγουν την κρίση:
Τι (δεν) μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία μας
Γιατί το κράτος δεν παράγει υψηλή προστιθέμενη αξία και ποιοτικές υπηρεσίες στον (βαριά) φορολογούμενο
Η Ελλάδα εξέρχεται λοιπόν από τα μνημόνια, αλλά σε κρανίου τόπο. Χωρίς προετοιμασία ώστε να επιβιώσει στο περιβάλλον αυτό, να ανατάξει ότι μπορεί από όσα δημιουργικά είχε και έχασε και, κυρίως, διαμορφώνοντας νέα, καλύτερα δεδομένα.
Έξοδος από τη κρίση: ούτε χρεοκοπία, ούτε «μνημόνια»!
Στην πραγματικότητα λοιπόν, η λήξη του 3ου προγράμματος κάθε άλλο παρά ταυτίζεται με το τέλος της κρίσης. Αν πραγματικά θέλουμε η έξοδος από τα μνημόνια να σημάνει την απαρχή λήξης της κρίσης χρειαζόμαστε, επί τέλους, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δηλαδή συγκεκριμένους λύσεις στα ακόλουθα:
Διατήρηση των εισοδημάτων, έλεγχο των τιμών και μείωση της φορολογίας
«Έξοδο στις αγορές», μείωση του δημόσιου χρέους και διοχέτευση των πρωτογενών πλεονάσματα σε ένα επιθετικό πρόγραμμα επενδύσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, ελληνικών και ξένων
Αποδέσμευση της δημόσιας περιουσίας μας και παραγωγική χρήση της
Τέλος της επιτήρησης και της δημοσιονομικής επιτροπείας
Επιστροφή καταθέσεων στις τράπεζες και επανάληψη του ομαλού δανεισμού των επιχειρήσεων
Ενίσχυση των δεσμών μας με τους έλληνες της διασποράς, παλιούς και νέους
Νέες πηγές χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης
…και ασφαλώς, σχολεία και δημόσια διοίκηση στο ύψος των υψηλών απαιτήσεων των καιρών!
Για όλα αυτά, όπως και άλλα, που συνιστούν πραγματική «έξοδο από την κρίση» απαιτούνται κατάλληλες ηγεσίες. Ικανές να δώσουν τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Αν δεν έχουμε τέτοιες ηγεσίες, ας κάνουμε τουλάχιστον εκκίνηση με την ενεργητική αποδοκιμασία εκείνων που αποδείχτηκε ότι δεν είναι. Όσων βαρύνονται με την κρίση, την χρεοκοπία, την παράταση των «μνημονίων», την αποτυχία βασικών τους στόχων και τις άστοχες ή απρόσφορες δεσμεύσεις που μας φόρτωσαν για το μέλλον. «Έξοδος από την κρίση» τελικά προϋποθέτει: στη θέση ενός κατεστημένου ανίκανου να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής μας και συμβιβασμένου με τον ρόλο του διαχειριστή μιας χώρας περιορισμένης κυριαρχίας, να νομιμοποιήσουμε ξανά πολιτικές δυνάμεις άξιες να μας εκπροσωπούν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
