 |
|
|  Παρασκευή 31/8
Σύγχρονο Ελληνικό Τραγούδι
Σιωπή νΆ ακούσουμε-Μουσικές του Γιάννη Γεωργιλά
ΑΘΗΝΑ.-
Σιωπή νΆ ακούσουμε. 13 κομμάτια. Δέκα τραγούδια, δύο οργανικά και κάτι ανάμεσα στα δύο. Αφιερωμένα στον κιθαρίστα και δάσκαλο Γιώργο Κωνσταντινίδη που έφυγε αναπάντεχα το 2009 από αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Μουσικές του Γιάννη Γεωργιλά που γράφτηκαν από το 2003 οι πρώτες, μέχρι και κάποιες των τελευταίων σχεδόν ετών, έως και το 2014. Κάποιες συνάντησαν στίχους φίλων κι έγιναν τραγούδια, ενώ κάποιες όχι κι έμειναν μόνες. “Κρυμμένες” για χρόνια έρχονται τώρα στο φως με τη συμμετοχή σπουδαίων μουσικών (Γρηγόρη Σημαδόπουλου, Δημ. Γουμπερίτση, Γιάννη Ριμάρεφ, Φώτη Σιώτα κ.ά.) κι ερμηνευτών οι οποίοι αποδέχτηκαν άμεσα την πρόσκληση και αγκάλιασαν αυτήν την προσπάθεια.
Ερμηνεύουν:
Φωτεινή Βελεσιώτου, Γεωργία Βεληβασάκη, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Ευγένιος Δερμιτάσογλου, Παντελής Θεοχαρίδης, Κώστας Θωμαΐδης, Βασίλης Καζούλης, Μαρία Παπανικολάου, Βασίλης Πρατσινάκης, Στέφανος Στεφανόπουλος
Κυκλοφορεί σε όλα τα καταστήματα δίσκων από την MLK.
Video
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΛΑΣ - Στο Ποτάμι
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΖΟΥΛΗΣ - Οι Πειρατές
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΡΑΤΣΙΝΑΚΗΣ - Οι Τρελοί Του Κόσμου
Bossa For A While - Οργανικό
ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΚΑΪΦΥΛΛΙΑΣ - Διέξοδος
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΔΕΡΜΙΤΑΣΟΓΛΟΥ - Η μάσκα που ο χρόνος μας φορά
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ - Κραυγή
https://www.youtube.com/watch?v=d49UtdT2PWM&list=PLzJa_EBTa5kh-i853Q69bMc2cqJAHQyXi
Βιογραφικό Σημείωμα
Γιάννης Γεωργιλάς
Γεννημένος το ΅79 στη Θεσσαλονίκη. Με σπουδές στην κλασική κιθάρα με δάσκαλο τον Σταύρο Κρομμύδα κι έπειτα, τον Γιώργο Κωνσταντινίδη, στον αυτοσχεδιασμό, το blues και τη jazz, τη σύνθεση και την ενορχήστρωση.
Μέλος πολλών μουσικών σχημάτων, με ενεργή παρουσία στις μουσικές σκηνές της πόλης από το 1997 μέχρι σήμερα.
Από το 2006 που ασκεί μάχιμη δικηγορία στη Θεσσαλονίκη, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην τελευταία και τη μουσική.
Σήμερα μας παρουσιάζει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Σιωπή νΆ ακούσουμε”, σε μουσική δική του και στίχους φίλων με τη συμμετοχή εξαιρετικών μουσικών και τραγουδιστών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
