 |
|
|  Tρίτη 4/9
΄Αρθρο
ΚΑΜΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΓΙΑ
ΤΗΝ «ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ»
———————————-
Από τον Κώστα
στην...Παπακώστα!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Ταντήλας
Λάρισα
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, επιχειρεί στον λόγο του, να μιμείται το χάρισμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Κοφτά λόγια, επαναστατικά μηνύματα, λαϊκά συνθήματα, εύηχες ατάκες, εύπεπτες υποσχέσεις, γκριμάτσες σοβαροβαρείς και μορφασμοί σιγουριάς, βλέμμα αισιοδοξίας και κινήσεις προγραμματισμένες με περίσκεψη, μελετημένες λεπτομερώς. Ένα επικοινωνιακό παιχνίδι «κόπυ πάσε» (κατά πως θα έλεγε και ο πολύς κύριος Πολάκης), που δεν αποκλείεται η επιτυχία εφαρμογής του, να του πρόσθεσε του πρωθυπουργού μεγάλο μέρος της εκλογικής του δύναμης, ένας ακόμα λόγος που τον ώθησε στην εξουσία...
ΦΤΑΝΟΥΝ όμως, θα έλεγε κανείς, μόνο αυτά τα επικοινωνιακά χαρίσματα και η πειθώ του λόγου και ουχί των έργων, για να αναδείξουν πρωθυπουργούς και άλλους αξιωματούχους σε σπουδαίες θέσεις, σε μια χώρα στην οποία κατοικούν περί τα δέκα εκατομμύρια πολιτικοποιημένες ψυχές; Η απάντηση έρχεται από μόνη της, αν με ειλικρίνεια συμφωνήσουμε- ακόμα και οι «πορωμένοι» κομματικοί- ότι πριν είκοσι και τριάντα χρόνια δεν θα περνούσε σε κανενός εύκολα το μυαλό πως κάποια μέρα θα μπορούσαν στην Ελλάδα να γίνουν πρωθυπουργοί ο Γιωργάκης , ο Κωστάκης και ο Αλέξης και να παίζει με σιγουριά και ο Κυριάκος.
ΦΤΑΝΟΥΝ και παραφτάνουν λοιπόν τα επικοινωνιακά χαρίσματα. Μην πω ότι και πριν από τους σημερινούς νεαρούς πολιτικούς αρχηγούς, που «αυτοκαταργούνται» μιμούμενοι εθνοσωτήρες στη Βουλή, τα χαρίσματα αυτά έφταναν να χαρίσουν εξουσία και σε πολλούς από τους προηγούμενους που μας κυβέρνησαν. Αρα, το κυρίαρχο στοιχείο που σπανίως επικαλούμαστε στην αυτοκριτική μας, είναι η δίκη μας ψήφος η οποία ως απεδείχθη εκ του αποτελέσματος που έφερε την οικονομική καταστροφή στην χώρα και την δυστυχία στον πληθυσμό, κάθε φορά ήταν σε λανθασμένη κατεύθυνση.
ΚΑΙ ενώ κατά βάθος το πιστεύουμε αυτό, ότι δηλαδή οι επιλογές μας πήγαν στο βρόντο και ακόμα πιο πέρα, εξακολουθούμε να συνεχίζουμε τα ίδια μας τα λάθη. Συμπέρασμα; Είμαστε ένας λαός αρκετά ευκολόπιστος στα... ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα κατά πως λέει και το λαϊκό άσμα, οπότε γιατί να το κρύβουμε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας! Αυτούς τους πολιτικούς ψηφίζουμε αυτοί λοιπόν μας αξίζουν.
ΘΑ πει κανείς και δικαίως, γιατί τους βάζεις όλους σε ένα τσουβάλι; Και θα το πει παρά το γεγονός ότι γνωρίζει ότι όσοι πολιτικοί και κόμματα εναλλάχθηκαν στην εξουσία από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα εκτός από τα επικοινωνιακά χαρίσματα διαγωνίζονταν ποιανού τα μνημόνια ήταν καλύτερα ή δεν ήταν κάν μνημόνια! Ποιοί θα μπορούσαν να είναι πιο υπάκουοι διαχειριστές των εντολών των δανειστών ώστε να ρέει το ξένο χρήμα για να συντηρηθεί μια κατάσταση που μοιάζει περισσότερο με υποδούλωση μιας χώρας παρά με προσπάθεια σωτηρίας και εξόδου από την κρίση.
<
ΕΤΣΙ, θα τον χειροκροτήσουν και φέτος τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ οι μισοί, οι άλλοι μισοί θα τον καταγγείλουν ως ψεύτη, ακατάλληλο και επικίνδυνο, ενώ η μεγαλύτερη ίσως μερίδα του πληθυσμού θα αδιαφορήσει παντελώς κάτω από την πίεση να βρει τους δυσβάστακτους φόρους που θα πρέπει να καταβάλει και αυτό το Φθινόπωρο σε ένα κράτος που τρέφεται από το ψέμα την φορολογική ληστεία και την κοινωνική δυστυχία. Το ζητούμενο πάντως είναι μια ειλικρινής απάντηση από όλους μας στον ίδιο μας τον εαυτό. Υπάρχει κάτι καλύτερο στο πολιτικό σκηνικό (και στο πολιτικό προσωπικό) από το σήμερα; Μπορεί κανείς να μας βγάλει από την κρίση; Κάποιος να μας δώσει πίσω τα χρόνια που χάθηκαν. Δυστυχώς, από τον Κώστα στην ...Παπακώστα, προκοπή ο τόπος δεν πρόκειται να δει...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
