 |
|
|  Σάββατο 15/9
΄Αρθρο
Τι θέλω με τους φόρους μου
Γράφει ο Δημήτρης Π.Οικονόμου
ΑΘΗΝΑ.-
Τις τελευταίες μέρες με αφορμή τα εγκαίνια της ΔΕΘ έχει γίνει πολύ κουβέντα γύρω από τη φορολογία. Με «υπόθεση εργασίας» ότι η φορολογία είναι ο μεγάλος εχθρός της ελληνικής, ίσως και κάθε άλλης κοινωνίας. Και τις υποσχέσεις βέβαια διαχρονικά και διαδοχικά να διαψεύδονται η μία μετά την άλλη.
Είναι αλήθεια ότι το κόστος που πληρώνουμε μέσω της φορολογίας για τις υπηρεσίες που παράγει και προσφέρει το ελληνικό κράτος είναι δυσβάστακτο και δυσανάλογο. Πληρώνουμε ένα τεράστιο μέρος από το μηνιαίο εισόδημα μας στο κράτος αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να πληρώνουμε ιδιωτικά ιατρεία, να πληρώνουμε φροντιστήρια για την εκπαίδευση των παιδιών μας, ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς γιατί οι δημόσιοι δεν έχουν θέσεις, να έχουμε όλοι από ένα αυτοκίνητο γιατί τα μέσα μαζικής μεταφοράς προσφέρουν κακές υπηρεσίες, να πληρώνουμε ενοίκια για τους φοιτητές γιατί δεν υπάρχουν εστίες, το πλαίσιο στήριξης των ανέργων να αφορά μόνο το 15% αυτών, και πάρα πολλά ακόμα.
Προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να πληρώνω ούτε ένα ευρώ για υπηρεσίες που δεν λαμβάνω.
Τις υπηρεσίες αυτές όμως τις θέλω. Θέλω σύγχρονη δωρεάν παιδεία, θέλω ανθρώπινες δωρεάν υπηρεσίες υγείας, θέλω στήριξη στους αδύναμους από εμάς. Εν τέλει θέλω μια χώρα που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε πολίτη της να προοδεύει οσο περισσότερο μπορεί ανεξάρτητα από το περιβάλλον που έχει γεννηθεί ή τις δυσκολίες που έχουν τύχει στον δρόμο του.
Κάπως έτσι αρνούμαι να αποδεχτώ ότι η χώρα μου δεν μπορεί να παρέχει αυτό το κοινωνικό πλαίσιο στήριξης. Δεν γίνεται να αποδεχτώ την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης στο όνομα της αναγκαίας μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών. Δεν γίνεται να αποδεχτώ την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών υγείας γιατί τα νοσοκομεία μας δεν έχουν λειτουργήσει ποτέ σωστά. Δεν γίνεται να αποδεχτώ την ιδιωτικοποίηση της παιδείας επειδή τόσο καιρό δεν μπορούμε χωρίς παραπαιδεία. Δεν γίνεται να αποδεχτώ ότι θα ζω σε μια χώρα με τεράστιες ανισότητες ευκαιριών επειδή τόσα χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε στοιχειωδώς τη δουλειά μας.
Με όσους αποδέχονται αυτή τη ζούγκλα είμαι απέναντι και θέλω να προχωρήσω μπροστά με όσους μπορούν και έχουν τη διάθεση να κάνουν όσα δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
