 |
|
|  Kυριακή 16/9
΄Aρθρο
ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ...
———————————-
Διαφορετικοί κόσμοι
———————————-
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
Η ΓΕΝΑΙΟΔΩΡΙΑ του πρωθυπουργού μας Αλέξη Τσίπρα, που σε μένα τουλάχιστον δίνει άλλα δέκα ολόκληρα χρόνια ζωής, αφού ακούμπησα ήδη τα 60(!), είναι βεβαίως ένα χάρισμα που από γενέσεως του ελληνικού κράτους κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν διέθετε... Τί είπε όμως ο Αλέξης για την συμπαθή κοινωνική τάξη των συνταξιούχων, των απόμαχων της ζωης, που τόσο πολύ πείραξε τους πολιτικούς του αντιπάλους και σόκαρε το πανελλήνιο, ακόμα και τους προσκείμενους στην αφεντιά του πολίτες; Την αλήθεια είπε! Πού πας καλέ μου κύριε, συνταξιούχε, μετά τα 70; Άντε κάτσε στα αυγά σου που μου θέλεις να ζεις σε βάρος του ασφαλιστικού συστήματος και να σε πληρώνουν οι άλλοι για καμία εικοσαριά χρονάκια ακόμα. Διότι με φυσικό τρόπο πρέπει να προετοιμάζεσαι να αποδημήσεις εις Κύριον άμα ξεπέρασες τα... εβδομήντα!
ΚΙ όμως...Η δήλωση του πρωθυπουργού για το ασφαλιστικό και τους περισσότερους συνταξιούχους που πέρασαν τα εβδομήντα έτη της υπαρξιακής καριέρας τους, μπορεί να παρερμηνεύτηκε από πολλούς και άλλους να τους θύμωσε, μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να είναι. Καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που τα παλικάρια τούτης της (αριστερής) κυβέρνησης δείχνουν τόσο καθαρά την διαφορετική τους θέση στο ελληνικό πατροπαράδοτο τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια». Τί δεν πείραξαν από τα τρία ιδανικά που είναι βαθειά ριζωμένα στην ψυχή των Ελλήνων; Την πατρίδα την ξεπουλούν, την θρησκεία την προσέβαλαν και την οικογένεια την διέλυσαν! Σιγά τώρα μην απέδιδαν και τον ανάλογο σεβασμό στους συνταξιούχους. Αν και οι περισσότεροι που πέρασαν τα εβδομήντα με την ...μακροζωία τους, αδυνατίζουν το ασφαλιστικό σύστημα, εν τούτοις είναι μια θλιβερή αλλά αληθινή διαπίστωση - την οποία όμως μόνον ένας πρωθυπουργός που στερείται «προτέρου εργασιακού βίου» (του γνωστού τοις πάσι ενσήμου) - δεν δικαιούται να κάνει...
ΑΝ είναι να παρερμηνευτούν, ας παρεξηγηθούν τούτες οι διαπιστώσεις. Όμως, εδώ μιλάμε για διαφορετικούς κόσμους από εκείνους που τόσες δεκαετίες γνωρίζαμε. Άνθρωποι, ας πούμε, που δεν έχουν βαπτίσει με το μυστήριο της εκκλησίας τα παιδιά τους και δεν στέκονται με ευπρέπεια και σεβασμό απέναντι από το ελληνικό σύμβολο, την σημαία, ανήκουν σε άλλους διαφορετικούς κόσμους, που ο σεβασμός προς την τρίτη ηλικία περιορίζεται σε... μελέτες εξοικονόμησης πόρων για την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού! Ακριβώς έτσι...
ΤΙ είπε ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ; «...αλλά το συγκεκριμένο μέτρο θα εξηγήσουμε στην Κομισιόν ότι είναι ένα μέτρο αντιαναπτυξιακό και μη διαρθρωτικό. Διότι αφορά στην προσωπική διαφορά και αφορά κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι. Άρα η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μια μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου. Δεν θα έχει καμία επίπτωση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος….». Παλιός συνάδελφος δε, ενημερώνει ότι και στο παρελθόν εκδηλώθηκε... εκκωφαντική σιωπή των δημοσιογράφων όταν, ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης έλεγε, "το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων είναι ότι οι Έλληνες ζουν πολλά χρόνια!»
ΑΛΛΑ όπως μου γράφει μια φίλη μου δημοσιογράφος, (η οποία κάλυπτε μια ζωή το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, και ακολουθούσε στα ταξίδια τους ολους τους πρωθυπουργους), ποιός τους εξέλεξε αυτούς; Εμείς βεβαίως. Ο σοφός λαός! Και αφού την πάθαμε και τώρα, αλλά και στο παρελθόν, μετά το «καλά να πάθουμε» δεν είμαι βέβαιος ότι πιάνει τόπο μετά από όλα αυτά τα δεινά που μας βρήκαν και συνεχίζουν να μας βρίσκουν, το «ίσως προλαβαίνουμε να τα αλλάξουμε όλα». Μα, ΟΛΑ!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
