 |
|
|  Παρασκευή 21/9
Οκτώ ευρωπαϊκές χώρες ζητούν το Ισραήλ να μην κατεδαφίσει ένα χωριό βεδουίνων
AFP
Οκτώ ευρωπαϊκές χώρες ζήτησαν την Πέμπτη από τις αρχές του Ισραήλ να μην προχωρήσουν στην κατεδάφιση του παλαιστινιακού χωριού βεδουίνων Χαν αλ Άχμαρ, που έχει μετατραπεί σε έμβλημα της αντίστασης κοινοτήτων που είναι αντιμέτωπες με την ισραηλινή κατοχή και τον εποικισμό της Δυτικής Όχθης.
Το Χαν αλ Άχμαρ, μια προχειροφτιαγμένη κοινότητα όπου ζουν περίπου 200 Βεδουίνοι, λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ και κοντά στον δρόμο που οδηγεί στην Ιεριχώ, για το οποίο δόθηκε μια δικαστική μάχη που κράτησε χρόνια, ενδέχεται να κατεδαφιστεί ανά πάσα στιγμή, έπειτα από μια απόφαση που πήρε στις αρχές του Σεπτεμβρίου το ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο.
«Απευθύνουμε έκκληση στις ισραηλινές αρχές να αναθεωρήσουν την απόφασή τους να κατεδαφιστεί το Χαν αλ Άχμαρ», ανέφεραν σε κοινή ανακοίνωσή τους που δημοσιοποίησαν στον ΟΗΕ οι οκτώ ευρωπαϊκές χώρες.
«Οι συνέπειες της κατεδάφισης αυτής της κοινότητας και του εκτοπισμού των κατοίκων του, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, μπορεί να είναι πολύ βαριές, να απειλήσουν σοβαρά τη βιωσιμότητα της λύσης των δύο κρατών και να θέσουν σε κίνδυνο τις προοπτικές της ειρήνης», συνεχίζει το κείμενο.
Οι οκτώ ευρωπαϊκές χώρες υπενθυμίζουν ότι η πολιτική του εποικισμού των κατεχομένων που εφαρμόζει το Ισραήλ είναι «παράνομη βάσει του διεθνούς δικαίου».
«Τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα εγκαταλείψουν (τον στόχο) της λύσης των δύο Κρατών μέσω διαπραγματεύσεων», με «την Ιερουσαλήμ μελλοντική πρωτεύουσα των δύο κρατών», του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, τονίζει ακόμη το κείμενο — μολονότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε πριν από σχεδόν έναν χρόνο να αναγνωρίσει την ιερή πόλη ως την πρωτεύουσα του Ισραήλ.
Οι οκτώ χώρες που υπογράφουν το κείμενο είναι η Ολλανδία, η Σουηδία, η Πολωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Γερμανία και η Ιταλία. Οι αραβικές χώρες στον ΟΗΕ τόνισαν ότι προσυπογράφουν και υποστηρίζουν τη θέση αυτή των οκτώ ευρωπαϊκών χωρών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
