 |
|
|  Τρίτη 2/10
"Ο Ντόναλντ Τραμπ στο ντιβάνι"
Ένας ψυχίατρος επιχειρεί κατάδυση στην ψυχή του αμερικανού προέδρου
Guardian,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Όλα ξεκινάνε από την μητέρα. Έτσι αρχίζει το βιβλίο του δρα Τζάστιν Φρανκ με τίτλο "Ο Τραμπ στο Ντιβάνι, μια κατάδυση στην ψυχή" του 45ου προέδρου των ΗΠΑ, στο οποίο ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι μια απόμακρη μητέρα και ένας αυταρχικός πατέρας αποτελούν το κλειδί για να κατανοήσει κάποιος πώς ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε αυτός που είναι σήμερα: με παιδαριώδη συμπεριφορά, παρορμητικός και ακατάλληλος για να κατέχει αξίωμα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Guardian.
"Ναι, θα πρέπει να φοβόμαστε", δήλωσε στην εφημερίδα ο Φρανκ, ένας καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο George Washington. "Θα πρέπει να δεχτούμε ότι είναι ο πρόεδρος και θα πρέπει επίσης να δεχτούμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει γιατί δεν μπορεί. Από τη στιγμή που θα αποδεχτούμε αυτά τα δύο, τότε θα μπορέσουμε να δούμε τι θα κάνουμε με τους φόβους μας".
Σύμφωνα με τον Φρανκ, η δυναμική ανάμεσα στο βρέφος και στη μητέρα έχει μια σημαντική επίδραση στο ψυχολογικό προφίλ και την υγεία ενός ανθρώπου. Η μητέρα του Τραμπ, η Μαίρη Αν ΜακΛέοντ, έφθασε στη Νέα Υόρκη από τη νήσο Λιούις που ανήκει στις Εξωτερικές Εβρίδες (Σ.τ.Σ: οι Εβρίδες είναι ένα νησιωτικό σύμπλεγμα κοντά στις δυτικές ακτές της Σκωτίας, το οποίο αποτελεί ένα εκτεταμένο και ποικιλόμορφο αρχιπέλαγος, διαιρείται σε δύο ομάδες, τις Εσωτερικές και τις Εξωτερικές Εβρίδες), το 1930.
Αφού εργάστηκε επί έξι χρόνια ως οικιακή βοηθός και γκουβερνάντα, παντρεύτηκε τον κτηματομεσίτη Φρεντ Τραμπ με τον οποίον απέκτησαν πέντε παιδιά.
Παρότι φλύαρος, ο πρόεδρος έχει μιλήσει ελάχιστα για την μητέρα του. Ενδεικτικό είναι ότι κατά τους πρώτους μήνες του στην προεδρία, η μοναδική φωτογραφία που υπήρχε πάνω στο γραφείο του, στο Οβάλ Γραφείο, ήταν του πατέρα του. Αργότερα πρόσθεσε και μια της μητέρας του.
"Δεν είχε ισχυρή μητρική παρουσία στη ζωή του", επισημαίνει ο Φρανκ.
"Το μόνο που γνωρίζουμε από βιογραφικά του στοιχεία είναι ότι όταν ήταν δύο ετών, γεννήθηκε το τελευταίο παιδί στην οικογένεια, αλλά όταν η μητέρα του πήγε στο μαιευτήριο, δεν επέστρεψε αμέσως. Έπαθε αιμορραγία, υποβλήθηκε σε τέσσερις χειρουργικές επεμβάσεις και λίγο έλειψε να πεθάνει και δεν υπήρξε σχεδόν καμία συζήτηση για το θέμα από την οικογένεια. Τα μεγαλύτερα αδέλφια πήγαιναν στο σχολείο σαν να μην συνέβαινε τίποτα ενώ ανησυχούσαν υπερβολικά για την μητέρα τους".
Οι συχνές απουσίες της μητέρας του, σύμφωνα με τον Φρανκ, στέρησαν στον Τραμπ την ενσυναίσθηση.
"Ένα από τα πράγματα που κάνει κάποιος όταν αισθάνεται ότι τον αγνοούν και τον εγκατελείπουν με κάποιον τρόπο είναι να αναπτύξει περιφρόνηση γι αυτό το κομμάτι του εαυτού του. Μισείς την ίδια την αδυναμία σου και εκφοβίζεις και κάνεις τους άλλους να αισθάνονται αδύναμοι ή κοροϊδεύεις τους άλλους για να καταστεί σαφές ότι εσύ είσαι ο δυνατός και ότι δεν έχεις καμία ανάγκη".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
