 |
|
|  Tρίτη 2/10
ΗΡΩΕΣ ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ;ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;
Καμμιά πατρίδα για επτά παλλικάρια μας, που έχασαν τη ζωή τους στην Κύπρο ,κατά την τουρκική εισβολή το 1974
Τα αρκετά λάθη στη διαδικασία ταυτοποίησης των αγνοουμένων έχουν οδηγήσει οικογένειες Eλλήνων πεσόντων στρατιωτικών να αρνούνται να παραλάβουν τα λείψανα!!!
neoskosmos.com,tanea.gr
Υπάρχουν ήρωες στα αζήτητα; Μπορεί μια μάνα να μη θέλει να παραλάβει τα οστά του παιδιού της; Γίνεται να πεις σε έναν γιο ότι βρήκες λείψανα νεκρών, τα ταυτοποίησες, διαπίστωσες ότι ήταν του πατέρα του, του αγνοούμενου ήρωα πατέρα του, και στη συνέχεια να το αναιρέσεις; Να του πεις συγγνώμη, λάθος, ό,τι σας παραδώσαμε δεν ήταν δικό σας;
Τέτοιες περιπτώσεις καταγράφονται κατά τη διαδικασία ταυτοποίησης των αγνοουμένων στην Κύπρο, κάνοντας τους συγγενείς να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στα εργαστήρια και, σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατία, τους ειδικούς, που επιχειρούν να δώσουν τέλος στο μαρτύριο, να οδηγούνται σε αδιέξοδο. Οι οικογένειες των αγνοουμένων του 1974 στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα εξακολουθούν σε κάποιες περιπτώσεις να ματώνουν από το δράμα της απώλειας με τον πιο τραγικό τρόπο: δεν έχουν βρει τους νεκρούς τους για να τους θάψουν.
Όπως είπε ο Νέστορας Νέστορος, διορισμένος εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους, από το 2014 «υπάρχουν ακόμα επτά Ελλαδίτες στρατιώτες που έχουν ταυτοποιηθεί από εμάς, αλλά ακόμα σκέφτονται να τους παραλάβουν».
«Δηλαδή αζήτητα;» είναι η ερώτηση. «Δεν θα έλεγα αζήτητα», απαντά, «δεν ταιριάζει στην περίπτωση. Στην πραγματικότητα, οι οικογένειες προβληματίζονται, θέλουν να το ξανασκεφτούν. Να το χωνέψουν. Ενώ δεν υπάρχει πιθανότητα λάθους όσον αφορά τα αποτελέσματα της ΔΕΑ, η άρνηση είναι θέμα ψυχολογίας…».
Ωστόσο, η άρνηση των ανθρώπων αυτών δεν είναι χωρίς βάση, καθώς μέχρι σήμερα έχουν γίνει σοβαρότατα λάθη στις ταυτοποιήσεις. Αρχικά, δεκάδες, περίπου 40, σύμφωνα με δημοσιεύματα, λείψανα εστάλησαν σε οικογένειες στην Ελλάδα και στη συνέχεια διαπιστώθηκαν λάθη και ζητήθηκε από τις οικογένειες των αγνοουμένων να επιστρέψουν τα λείψανα για επανεξέταση. Κάποιοι δέχτηκαν, κάποιοι όχι, με τη διαδικασία να είναι εξαιρετικά οδυνηρή. Εκτός λοιπόν από την ελπίδα, είναι και ο φόβος του τραγικού και επώδυνου λάθους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
