 |
|
|  Tετάρτη 3/10
Οι γονείς μιας 38χρονης στην Σαουδική Αραβία δεν της επέτρεψαν να παντρευτεί,γιατί λέτε;
διότι ο γαμπρός... παίζει μουσική,πράγμα απαγορευτικό για γάμο στην βαθειά συντηρητική συγκεκριμένη μουσουλμανική χώρα!!!
Okaz,AFP
Μια 38χρονη από τη Σαουδική Αραβία έχασε τη δικαστική μάχη, που διήρκησε 2 χρόνια, με την οικογένειά της, η οποία δεν της επέτρεπε να παντρευτεί έναν συμπατριώτη της με το επιχείρημα ότι δεν έχει καλή φήμη, διότι παίζει… μουσική, έγραψε η εφημερίδα Okaz.
Πτυχιούχος και στέλεχος τράπεζας έχοντας υπό τις εντολές της 300 υπαλλήλους, η 38χρονη, που κατάγεται από το Κασίμ, μια περιοχή που θεωρείται υπερσυντηρητική στα βόρεια του Ριάντ, γνωστοποίησε την πρόθεσή της να προσφύγει σε υψηλόβαθμα δικαστήρια για να ακυρώσει την απόφαση, σύμφωνα με το δημοσίευμα.
Πριν από δύο χρόνια, ένας Σαουδάραβας έκανε πρόταση γάμου στη γυναίκα, όμως η οικογένειά της την απέρριψε, υποστηρίζοντας ότι εκείνος «δεν βρίσκεται στο ίδιο θρησκευτικό επίπεδο με εκείνη», καθώς παίζει ούτι.
Στους συντηρητικούς κύκλους, το να παίζει κανείς ένα μουσικό όργανο ενδέχεται να θεωρηθεί κακό για τη φήμη του άνδρα. Ορισμένες οικογένειες αρνούνται να δώσουν τις κόρες τους σε άνδρες που θεωρούνται ότι είναι κατώτερου στάτους ή έχουν κακή φήμη.
Καθώς η 38χρονη δεν ήθελε να συγκρουστεί με την οικογένειά της, επέλεξε τη δικαστική οδό.
Ωστόσο, πρωτοβάθμιο δικαστήριο δικαίωσε την οικογένειά της. Εκείνη εφεσίβαλε την πρωτόδικη απόφαση αμφισβητώντας τις καταθέσεις μαρτύρων που έλεγαν ότι ο υποψήφιος γαμπρός έπαιζε ούτι. Εντούτοις, το εφετείο την επικύρωσε, περιέγραψε η Okaz.
H 38χρονη δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει τα όνειρα για κοινή ζωή με τον αγαπημένο της, έναν καθηγητή, όπως λέει, με «καλή φήμη κι ευσεβή», που διδάσκει εδώ και 20 χρόνια νεαρούς Σαουδάραβες.
Θεωρεί, επίσης, «αφύσικο», σύμφωνα με την εφημερίδα, ότι δεν λαμβάνεται υπόψη η επιθυμία της σχετικά με την προσωπική ζωή της, αν και επαγγελματικά κατέχει θέση ευθύνης. Επιπλέον, φοβάται ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ καθώς σήμερα είναι 38 ετών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
