 |
|
|  Πέμπτη 4/10
Τραπεζίτης-'Ρομπέν των Δασών' στην Ιταλία
... έκλεβε πλούσιους πελάτες για να βοηθήσει τους φτωχότερους αποταμιευτές
La Repubblica,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Όταν ο εμβληματικός Πορτογάλος συγγραφέας έγραφε τον «Αναρχικό Τραπεζίτη», ένα οξύμωρο για τα πραγματικά δεδομένα, είναι βέβαιο ότι δεν οραματιζόταν πως στην Ιταλία του 21ου αιώνα, ο ήρωάς του έμελλε να ενσαρκωθεί στο πρόσωπο ενός υπαρκτού τραπεζίτη.
Όπως σημειώνει η ιταλική εφημερίδα La Repubblica, η περίπτωση του Τζιλμπέρτο Μπασκέρα, διευθυντή σε ένα μικρό τραπεζικό υποκατάστημα στο Φρίουλι, στα βόρεια της χώρας, αποτελεί μία εκδοχή ενός είδους σύγχρονου «Ρομπέν των Δασών», στα μάτια μερικών συντοπιτών του. Σίγουρα όμως δεν είναι έτσι και για τον νόμο, που όπως και στην περίπτωση του αυθεντικού Ρομπέν δεν δείχνει κατανόηση. Κι αυτό γιατί ο αυτόκλητος προστάτης των αδυνάτων, μέσα σε επτά χρόνια εξαφάνισε ένα εκατομμύριο ευρώ από τους λογαριασμούς των πλουσιότερων πελατών της τράπεζάς του, για να τα διανείμει στους λογαριασμούς των πιο φτωχών αποταμιευτών της .
Ο σχεδόν 50χρονος, πρώην επικεφαλής του υποκαταστήματος της Συνεργατικής Τράπεζας Πίστεως της Κάρνια και Τζεμονέζε στην κοινότητα Φόρνι της Σόπρα, απολύθηκε όταν ανακαλύφθηκε έλλειμμα σχεδόν ενός εκατ. ευρώ από λογαριασμούς πελατών της. Η εισαγγελία του Ούντινε του απήγγειλε κατηγορίες για υπεξαίρεση και απάτη, ενώ τελικά ο κατηγορούμενος ήλθε σε συμφωνία για την ποινή του, αποδεχόμενος δύο χρόνια με αναστολή. Μολονότι, τμήμα της συμφωνίας ήταν να του κατασχεθεί η κατοικία, ο Μπασκέρα δηλώνει πως δεν μετανιώνει για την πράξη του, ενώ υποστήριξε: «θα τους επέστρεφα όλα τα χρήματα».
Όλα ξεκίνησαν το 2009, όταν ο Μπασκέρα αποφάσισε να ορθώσει ένα είδος εξέγερσης «απέναντι στο σύστημα που εγκαταλείπει τους συνταξιούχους με την κατώτατη σύνταξη και τους νέους χωρίς πόρους». Αυτός ήταν ο λόγος που τον έσπρωξε να αποδώσει «δικαιοσύνη» με τον δικό του τρόπο. Χρησιμοποιώντας δηλαδή, τους λογαριασμούς των πλουσιότερων πελατών για να αυξήσει τους λογαριασμούς όσων είχαν λιγότερα χρήματα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
