 |
|
|  Σάββατο 6/10
Νάντια Μουράντ
Από σκλάβα του σεξ των τζιχαντιστών στο Νόμπελ Ειρήνης
Η ιστορία τής 25χρονης κοπέλας,με το λεπτό και χλωμό πρόσωπο,που κατάγεται απο την φυλή Γιαζίντι,στα σύνορα Ιράκ και Συρίας
Reuters,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Σε ηλικία 25 ετών η Γιαζίντι Νάντια Μουράντ έχει καταφέρει να επιζήσει από μία τις χειρότερες περιόδους του λαού της, των Γιαζίντι στο Ιράκ, για να γίνει μια σεβαστή εκπρόσωπός τους και τελικά να τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης.
Η Νάντια Μουράντ δήλωσε ότι αισθάνεται "απίστευτη τιμή και ταπεινότητα" για τη βράβευσή της.
"Μοιράζομαι αυτό το βραβείο με όλους τους Γιαζίντι, με όλους τους Ιρακινούς, τους Κούρδους και με όλες τις μειονότητες και όλους τους επιζώντες της σεξουαλικής βίας σε όλον τον κόσμο", ανέφερε σε δηλώσεις της στο πρακτορείο Reuters.
Η Μουράντ και ο Κογκολέζος γιατρός Ντένις Μουκουέγκε μοιράστηκαν φέτος το βραβείο της Νορβηγικής Επιτροπής για τις προσπάθειές τους να βάλουν τέλος στη χρήση της σεξουαλικής βίας ως εργαλείου πολέμου.
Η ιστορία της Νάντια Μουράντ
Η νεαρή αυτή κοπέλα με το λεπτό και χλωμό πρόσωπο που το στολίζουν καστανά μαλλιά ζούσε ήρεμα στο χωριό Κόσο, κοντά στο προπύργιο των Γιαζίντι, το Σιντζάρ, μια ορεινή περιοχή στη μεθόριο Ιράκ και Συρίας. Η επέλαση του Ισλαμικού Κράτους το 2014 άλλαξε όμως τα πάντα.
Μία ημέρα του Αυγούστου τζιχαντιστές που επέβαιναν σε φορτηγάκια εισέβαλαν στο χωριό της Νάντιας, σκότωσαν τους άνδρες, πήραν για στρατιώτες τα αγόρια και ανάγκασαν χιλιάδες γυναίκες στη σεξουαλική σκλαβιά.
Ακόμη και σήμερα η Νάντια Μουράντ, μαζί με τη φίλη της Λάμια Χάτζι Μπασάρ, με την οποία τιμήθηκαν το 2016 με το βραβείο Ζαχάροφ από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν έχει σταματήσει να επαναλαμβάνει ότι περισσότερες από 3.000 γυναίκες Γιαζίντι εξακολουθούν να αγνοούνται και πιθανόν να είναι ακόμη αιχμάλωτες.
Οι τζιχαντιστές θέλησαν «να μας στερήσουν την τιμή μας, όμως έχασαν τη δική τους», είχε δηλώσει η Μουράντ απευθυνόμενη στους ευρωβουλευτές.
Η ίδια έχει οριστεί από τον ΟΗΕ «πρέσβειρα για την αξιοπρέπεια των θυμάτων του τράφικινγκ». Αυτή τη διακίνηση ανθρώπων την έζησε στο πετσί της.
Οι τζιχαντιστές οδήγησαν με τη βία τη Μουράντ στη Μοσούλη, την ιρακινή πρωτεύουσα του «χαλιφάτου» τους, όπου η περιπέτειά της διήρκησε μήνες.
Βασανίστηκε, βιάστηκε, πουλήθηκε επανειλημμένα στις αγορές των σκλάβων του ΙΚ, αναγκάστηκε να απαρνηθεί τη θρησκεία της: η Νάντια Μουράντ τα έζησε όλα.
Διότι οι τζιχαντιστές του ΙΚ θεωρούν τους Γιαζίντι αιρετικούς. Μια μειονότητα κουρδόφωνη, πιστή σε μια αρχαία θρησκεία, που λατρεύει έναν μοναδικό Θεό και «στον επικεφαλής των αγγέλων», τον οποίο αντιπροσωπεύει ένα παγώνι.
Όπως χιλιάδες άλλες γυναίκες Γιαζίντι, η Μουράντ αναγκάστηκε να «παντρευτεί» έναν τζιχαντιστή, ο οποίος τη χτυπούσε, όπως έχει δηλώσει η ίδια στη διάρκεια μιας συγκλονιστικής ομιλίας της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.
«Αδυνατούσα να αντέξω τόσους βιασμούς και τόση βία», επεσήμανε για να εξηγήσει τους λόγους που την ώθησαν να δραπετεύσει, ένα σχέδιο που κατάφερε να θέσει σε εφαρμογή χάρη στη βοήθεια μιας οικογένειας μουσουλμάνων στη Μοσούλη.
Με πλαστά χαρτιά η Μουράντ έφτασε μέχρι το Ιρακινό Κουρδιστάν, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τη Μοσούλη, όπου βρέθηκε εν μέσω του πλήθους των εκτοπισμένων σε καταυλισμούς.
Από εκεί, αφού έμαθε για τον θάνατο έξι αδελφών της και της μητέρας της, ήρθε σε επαφή με μια οργάνωση που βοηθά τους Γιαζίντι για να βρει την αδελφή της στη Γερμανία.
Σε αυτή τη χώρα, όπου ζει ακόμη και την οποία εξαίρει για τη θερμή υποδοχή που έχει εξασφαλίσει στους Γιαζίντι, η Μουράντ στράφηκε στον ακτιβισμό και έγινε η πλέον γνωστή εκπρόσωπος του λαού της παγκοσμίως. Μια μειονότητα που μετρούσε 550.000 μέλη στο Ιράκ πριν από το 2014.
Σήμερα σχεδόν 100.000 Γιαζίντι έχουν εγκαταλείψει το Ιράκ και άλλοι έχουν αναζητήσει καταφύγιο στο Ιρακινό Κουρδιστάν.
Από τη Γερμανία διεξάγει «τον αγώνα για τον λαό της», όπως λέει η ίδια: φέρνει στο φως της δημοσιότητας τις διώξεις που υπέστησαν οι Γιαζίντι από το ΙΚ, τις οποίες χαρακτηρίζει γενοκτονία.
Εκτός από τη Νάντια Μουράντ, οι Γιαζίντι έχουν και μία ακόμη σύμμαχο, την Αμάλ Κλούνεϊ, τη Βρετανολιβανέζα γνωστή δικηγόρο υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία έγραψε και τον πρόλογο στο βιβλίο της Νάντιας.
Πριν από ακριβώς έναν χρόνο, μετά την έκκλησή της, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεσμεύθηκε να βοηθήσει τις αρχές του Ιράκ να συγκεντρώσουν αποδείξεις για τα εγκλήματα εναντίον των Γιαζίντι.
Ο «αγώνας» της Νάντιας Μουράντ της επιφύλαξε όμως και όμορφες εκπλήξεις. Στις 20 Αυγούστου ανακοίνωσε μέσω Twitter τον αρραβώνα της με έναν άλλο ακτιβιστή υπέρ των Γιαζίντι, τον Αμπίντ Σαμντίν. «Ο αγώνας για τον λαό μας μάς έφερε κοντά και θα συνεχίσουμε αυτό τον δρόμο μαζί», έγραψε, συνοδεύοντας την ανακοίνωση με μια φωτογραφία της μαζί με τον νεαρό σύντροφό της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
