Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Τετάρτη 10/10

Ομογένεια-Αυστραλία

Έκκληση βοήθειας για μία 40χρονη Eλληνίδα, μάνα τριών παιδιών, που πάσχει από καρκίνο



Ευγενία Παυλοπούλου/neoskosmos.com

Πριν από δύο μήνες η νεομετανάστρια Γρηγορία Αντωνοπούλου, ο άνδρας της και τα τρία τους παιδιά ζούσαν με τις ανησυχίες, τις προσδοκίες και τις προκλήσεις που ζει κάθε οικογένεια βιοπαλαιστών που έχει πρόσφατα μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Εργαζόταν, φρόντιζε τα παιδιά της και, βέβαια, να κάνει τις απαραίτητες οικονομίες για να μπορεί η οικογένεια να τα βγάλει πέρα. Βλέπετε, η Γρηγορία και η οικογένειά της δεν ήρθε στην Αυστραλία αφήνοντας στην Ελλάδα ακίνητα ή άλλα περιουσιακά στοιχεία. «Τίποτα δεν είχαμε. Όταν ο άνδρας μου έχασε τη δουλειά του, τα χάσαμε όλα. Φτωχοί στην Ελλάδα, φτωχοί και εδώ» μου λέει, περιγράφοντας την ζωή της οικογένειάς της στην Ελλάδα της κρίσης και τους λόγους που οδήγησαν την οικογένεια να πάρει τη μεγάλη απόφαση να έρθει στην Αυστραλία. Βρισκόμαστε στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Η Γρηγορία που μέχρι πριν από δύο εβδομάδες εργαζόταν ως καθαρίστρια τώρα ανασηκώνεται από το κρεβάτι της αντικαρκινικής μονάδας του Νοσοκομείου Austin, με μεγάλη δυσκολία. Τρέμει. Την ρωτάω αν κρυώνει. «Όχι δεν κρυώνω. Είναι οι όγκοι στη σπονδυλική μου στήλη. Με εμποδίζουν. Πονάω» μου λέει. Το «όπου φτωχός και η μοίρα του» στην απόλυτη έκφρασή του, σκέφτομαι, όταν η Γρηγορία μου εξηγεί ότι πριν από δύο εβδομάδες, ναι μεν, είχε κάποιες κομμάρες, ναι μεν, κάτι πόνους στο πόδι και όντως ένοιωθε κάποια αδυναμία, αλλά «δούλευα σκληρά και με την οικογένεια ξέρεις, νόμιζα ότι ήταν από την κούραση». Δεν ήταν όμως. Μία επίσκεψη στο γιατρό και η διάγνωση-καταπέλτης έστειλε άμεσα την Γρηγορία στο νοσοκομείο. Ο καρκίνος άρχισε από το στήθος, έκανε μετάσταση στην σπονδυλική στήλη και έχει αρχίσει να της «τρώει» και το συκώτι. Όπως πολλοί άλλοι νέοι μετανάστες που ήρθαν στην Αυστραλία τα τελευταία χρόνια γνωρίζουν πολύ καλά, ότι το να καταφέρει κανείς να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για να ζήσει σ’ αυτήν την χώρα, ειδικά όταν έχει τρία παιδιά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και πάντα ελπίζει ότι με τη σκληρή του δουλειά και λίγη τύχη θα καταφέρει να ορθοποδήσει. Οι δυσκολίες είναι καθημερινές και «τυφλώνουν». Όπως είχε πει και ο Ευριπίδης, «της φτώχειας της λείπει η σοφία». Οι δυσκολίες δεν σου επιτρέπουν να σκέφτεσαι το αύριο. Είναι το σήμερα που σε προστάζει να δώσεις τη μάχη σου εξαντλώντας όλη σου την ενέργεια. Η Γρηγορία είχε στο παρελθόν ιδιωτική ασφάλεια υγείας, όπως θα έπρεπε να έχει εφόσον δεν δικαιούται πρόσβαση στο Medicare. Όχι όμως τώρα. «Ξέρω ότι είναι λάθος που δεν έχουμε. Την αφήσαμε να μας την κόψουν» λέει ο Δημήτρης ο άντρας της. «Μας την έκοψαν γιατί δεν είχαμε να την πληρώσουμε…». Κατεβάζει το κεφάλι του. Το φορτίο είναι βαρύ.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία