 |
|
|  Τρίτη 23/10
΄Αρθρο
Ο υπουργός
...βράχηκε!
Γράφει ο Δημοσιογράφος,Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
Η ΜΑΥΡΗ Mercedes έστριψε με ασυνήθιστα μεγάλη ταχύτητα βγαίνοντας από την εθνική οδό. Στάθμευσε, φρενάροντας απότομα, στον χώρο έμπροσθεν της εξόπορτας του «TRAVEL STOP». Αμέσως πετάχτηκε βιαστικά έξω ο οδηγός και άνοιξε την πίσω πόρτα. Ο μεσήλικας που έκανε να βγει από το αμάξι, υποβοηθούμενος, ήταν ...υπουργός! Πρωτοκλασάτος τότε, τακτικός επισκέπτης του ιστορικού κέντρου της Λάρισας, που μόλις την περασμένη Δευτέρα μπουλντόζες το γκρέμισαν...
Η ΕΙΔΗΣΗ της κατεδάφισης του ιστορικού κέντρου, που δημοσιεύθηκε στην «Ε», με πήγε τρεις δεκαετίες πίσω και δεν ξέρω σε πόσες χιλιάδες ακόμα Λαρισαίους σκόρπισε αναμνήσεις. Γλυκιές αλλά και πικρές. Ήταν η «απαραίτητη ξεκούραση» για τις παρέες των ξενύχτηδων, αλλά και ο καφές ή το παγωτό («τούβλο» η σπεσιαλιτέ) όσων «σχολούσαν» από τα μπουζουξίδικα, ή έφευγαν από γαμήλια γλέντια και δεξιώσεις. Εκεί στον χώρο του Απόστολου, του Λάμπρου, του Γιάννη και όλων των εργαζομένων του, δευμάτισαν ή δείπνησαν κάποτε όλοι σχεδόν οι πολιτικοί της χώρας, ηθοποιοί και λοιποί επώνυμοι, διάσημοι όλων των επαγγελματικών χώρων, αλλά κυρίως άνθρωποι της «υψηλής κοινωνίας» Λαρισαίοι και μη...
ΧΙΛΙΑΔΕΣ Mercedes στάθμευαν εκεί. Αλλά σαν αυτή, εκείνης της βραδιάς, τόσο βιαστική, καμία...Ο πρωτοκλασάτος υπουργός λοιπόν, κατέβηκε από το αυτοκίνητο και με το ζόρι στάθηκε στο έδαφος σε όρθια θέση όμως εμφανώς διπλωμένος! Οδηγός και σερβιτόροι, έσπευσαν να τον βοηθήσουν περνώντας τον βιαστικά από την κεντρική είσοδο, μην τον αντιληφθούν οι θαμώνες, προς την πόρτα που βρίσκονταν ένα βήμα στα αριστερά. «WC» έγραφε απ έξω. Ήταν μούσκεμα ολόκληρος ο φουκαράς και δεν ξέρω και τι άλλο...Τον άφησαν μόνο του, σφιγμένο, βασανισμένο και εξαφανίστηκαν περιμένοντας οι αστυνομικοί της συνοδείας στο διάδρομο. Ένας από αυτούς, άνοιξε μια βαλίτσα στο πορτ μπαγάζ της λιμουζίνας και του έφερε στεγνά ρούχα...
ΔΕΝ γνωριζω γιατί μου ήρθε στο μυαλό αυτό το περιστατικό μόλις πληροφορήθηκα την κατεδάφιση τόσων αναμνήσεων. Δεν σκέφθηκα ούτε δυο προέδρους δημοκρατίας, ούτε τρεις πρωθυπουργους και καμία ντουζίνα πρεσβευτές, ούτε τους δεκάδες υπουργούς και καλλιτέχνες που συνάντησα ως δημοσιογράφος εκεί, ούτε τα γεύματα και τις συναντήσεις με εκδότες, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, νομάρχες και περιφερειάρχες. Η εφημερίδα και ο Τάκης Δημητρακόπουλος, είχε τον καλύτερο και πιο χρήσιμο «ανταποκριτή» εκεί. Τον Απόστολο!
ΜΟΥ ήρθε παρ´ όλα αυτά, πρώτα η περίπτωση του «κατουρημένου» υπουργού! Και αυτό μάλλον επειδή το «TRAVEL STOP» όλοι το θεωρούσαμε δικό μας σπίτι. Έναν οικείο χώρο για τους λαρισαίους και έναν σταθμό για τους ξένους ταξιδιώτες, για τον οποίο ένοιωθαν έτσι οι χιλιάδες άνθρωποι που πέρασαν από κει. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Όλα φεύγουν. Όλα χάνονται κάποτε. Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης. Μένουν μόνο οι αναμνήσεις. Ώσπου ακόμα τις θυμόμαστε οι περισσότεροι... Κάτι είναι κι αυτό...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
