 |
|
|  Tετάρτη 24/10
Πάπας Φραγκίσκος
Ο Χίτλερ είναι το παράδειγμα τού πού οδηγεί ο λαϊκισμός
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ,dpa
Ο πάπας Φραγκίσκος και ο σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορτσέζε αντάλλαξαν απόψεις και ιδέες σήμερα στη Ρώμη, συμμετέχοντας σε έναν "διάλογο μεταξύ των γενεών", στο περιθώριο της παρουσίασης ενός βιβλίου για τη σοφία της τρίτης ηλικίας, στο οποίο συνεργάστηκαν και οι ίδιοι.
Στη συνάντησή τους αυτή ο 75χρονος δημιουργός ρώτησε τον ποντίφικα πώς η πίστη ενός νέου μπορεί να διατηρηθεί όταν μεγαλώνει σε έναν βίαιο και σκληρό κόσμο, όπως στη δική του περίπτωση.
"Η απανθρωπιά βρίσκεται παντού, ψυχρή, υπολογισμένη, για να καταστρέψει τον άλλον (...) αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας" απάντησε ο Φραγκίσκος. Τα βασανιστήρια "μοιάζουν κάτι το φυσιολογικό, κανείς δεν μιλά για αυτά" ενώ στην πραγματικότητα "καταστρέφουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια". Υπάρχει όμως λύση: είναι "η μη βία, η φιλία, η τρυφερότητα... είναι πράγματα που μπορούν να μεταμορφώσουν και τις πιο σκληρές συγκρούσεις".
Στο βιβλίο Sharing the wisdom of time, ένα συλλογικό έργο με συνεντεύξεις ηλικιωμένων απ' όλον τον κόσμο, ο Σκορτσέζε αποκαλύπτει ότι ο ίδιος βίωσε περισσότερο "την αποτυχία, την απόρριψη, την πραγματική εχθρότητα, παρά την επιτυχία". Αναφέρεται στο δύσκολο ξεκίνημά του στον κινηματογράφο, όταν ο μέντοράς του, ο Ελία Καζάν, αρνήθηκε να διαβάσει ένα σενάριό του ή όταν ένας παραγωγός του είπε ότι δεν έχει "ούτε ίχνος ταλέντου".
Στο περιθώριο κάθε αφήγησης, ο πάπας απαντά με τις δικές του σκέψεις: "Αυτός που σου λέει ότι δεν αξίζεις τίποτα, δεν μπορεί να σε σταματήσει", γράφει σχολιάζοντας το κείμενο του Σκορτσέζε. "Εγώ δεν δέχομαι ότι η μοίρα του καθενός μας είναι προκαθορισμένη από τη γέννησή του. Η ζωή μας δεν κυλάει σαν ταινία με προκαθορισμένες σκηνές, ένας σκηνοθέτης το γνωρίζει αυτό καλύτερα από τον καθένα", πρόσθεσε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
