 |
|
|  Τρίτη Ωρα 7.52μμ
----------------------------------------
Γαλλία/Συμβούλιο της Ευρώπης
----------------------------------------
Δύο καταδίκες σε βάρος της Τουρκίας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
----------------------------------------
ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ.-(Ανταπόκριση Νίκος Ρούσσης)
Για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή και του δικαιώματος στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας καταδικάστηκε – σε δύο υποθέσεις – η Τουρκία από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Ένοχη για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή έκρινε το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων την Τουρκία, στην υπόθεση προσφυγής των Ακτεπέ και Καχριμάν κατά Τουρκίας. Πρόκειται για συγγενείς του Φερίτ Ακτεπέ που βρέθηκε την 1η Μαρτίου 2005 θανάσιμα τραυματισμένος από πυροβόλο όπλο συστρατιώτη του στο στρατόπέδο όπου υπηρετούσε την θητεία του.
Παρ' όλο που ο Φερίτ Ακτεπέ είχε κριθεί από τους γιατρούς ικανός να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία, οι συγγενείς του κατήγγειλαν στο Δικαστήριο ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, παρουσίασε έντονο άγχος και άρχισε να λαμβάνει ψυχοφάρμακα.
Ο θάνατος του από πυροβόλο όπλο, που ανήκε σε άλλον στρατιώτη, χαρακτηρίσθηκε αυτοκτονία από τις τουρκικές αρχές αλλά οι συγγενείς του απέδειξαν στο δικαστήριο ότι η έρευνα που διεξήχθη για τα ακριβή αίτια του θανάτου του ήταν ανεπαρκής, καθώς και ότι οι αρχές δεν είχαν λάβει τα κατάλληλα μέτρα, για να τον προστατεύσουν από ενδεχόμενη σωματική και ψυχική βλάβη.
Το Δικαστήριο δέχθηκε τις καταγγελίες των συγγενών του Φερίτ, καταδίκασε την Τουρκία για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή και την υποχρέωσε να καταβάλει συνολική αποζημίωση περίπου 21.500 ευρώ, στον πατέρα, την μητέρα, τον παππού και την γιαγιά του Φερίτ για ηθική βλάβη και 2.000 ευρώ για δικαστικά έξοδα.
Εξάλλου, το ΕΔΑΔ προχώρησε στη δικαίωση τεσσάρων Μαρτύρων του Ιεχωβά οι οποίοι αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στον τουρκικό στρατό για λόγους συνείδησης. Το ΕΔΑΔ καταδίκασε την Τουρκία για παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και του θρησκεύεσθαι, καθώς και για παραβίαση των άρθρων της Σύμβασης που απαγορεύουν την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.
Η υπόθεση αφορούσε τους Τσαλάρ Μπουλντού, Μπαρίς Γκορμέζ, Ερσίν Ολγκούν και Νεφζάτ Ουμπτού, που είχαν διωχθεί ποινικά, είχαν καταδικαστεί και είχαν κακομεταχειρισθεί από τις τουρκικές αρχές, εξαιτίας της άρνησης τους να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία, ως αντιρρησίες συνείδησης.
Εξετάζοντας την προσφυγή τους το Δικαστήριο έκρινε ένοχη την Τουρκία, για παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας καθώς και για παραβίαση των διατάξεων που απαγορεύουν την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.
Την υποχρέωσε δε να καταβάλει στους τέσσερις προσφεύγοντες συνολική αποζημίωση 44.000 ευρώ για ηθική βλάβη και να πληρώσει και 3.650 ευρώ για δικαστικά έξοδα και δαπάνες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
