 |
|
|  Kυριακή 4/11
Ομογένεια-Βρετανία
Σε Ομογενή ερευνήτρια το φετινό βραβείο Παπανικολάου από την Ελληνική Ιατρική Εταιρεία της Μ. Βρετανίας
Λονδίνο/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Ειρήνη Ρακιτζή
Στην κλινική ερευνήτρια στο νοσοκομείο του St Bartholomew's στο Λονδίνο, Μύρια Γαλάζη, απονεμήθηκε το φετινό Βραβείο Παπανικολάου 2018, που διοργανώνει κάθε χρόνο η Ελληνική Ιατρική Εταιρεία του Ηνωμένου Βασιλείου, για την έρευνά της γύρω από τον μεταστατικό καρκίνο του προστάτη.
Σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου, τέσσερις υποψήφιοι φιναλίστ για το βραβείο, παρουσίασαν τις ερευνητικές τους εργασίες στο κοινό και στη συνέχεια επελέγη από ειδική επιστημονική επιτροπή ο νικητής. Στο διαγωνισμό συμμετέχουν επιστήμονες με ερευνητικές εργασίες στους τομείς της ιατρικής, οδοντιατρικής, βιοϊατρικής και φαρμακολογίας.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ελληνικής Ιατρικής Εταιρείας, Μίλτο Κροκίδη, ο διαγωνισμός απευθύνεται κυρίως σε νέους, Έλληνες ερευνητές, που ζουν και εργάζονται στη Μ. Βρετανία. «Το βραβείο Παπανικολάου είναι μια ιστορική και καθιερωμένη εκδήλωση της Ελληνικής Ιατρικής Εταιρείας του Ηνωμένου Βασιλείου προς τιμήν του διακεκριμένου Έλληνα επιστήμονα Γ. Παπανικολάου. Φέτος είχαμε έναν σημαντικό αριθμό συμμετεχόντων με εξαιρετικές εργασίες. Ο διαγωνισμός επιβεβαιώνει την υψηλή ποιότητα της έρευνας που εκτελείται από τους Έλληνες στο Ηνωμένο Βασίλειο και χαιρόμαστε για το γεγονός ότι η Ελληνική Ιατρική Εταιρεία του Ηνωμένου Βασιλείου είναι η πλατφόρμα όπου παρουσιάζεται η σημαντική αυτή προσφορά» δήλωσε ο κ. Κροκίδης.
Η βραβευμένη έρευνα αφορά την κατανόηση των αιτιών που οδηγούν στην ανθεκτικότητα στη θεραπεία ορισμένων περιπτώσεων μεταστατικού καρκίνου του προστάτη και στην καλύτερη μέθοδο αντιμετώπισης του φαινομένου. Η βραβευμένη ερευνήτρια θα έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει την εργασία της σε πανεπιστήμιο της Κίνας, μέσω της πλατφόρμας συνεργασίας UKeMED.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
