 |
|
|  Kυριακή 4/11
ΙΑΤΡΙΚΟ ΘΑΥΜΑ
Για πρώτη φορά δύο μητέρες κυοφόρησαν το ίδιο μωρό
New York Post/ΑΠΕ-ΜΠΕ
Για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά, δύο μητέρες κυοφόρησαν το ίδιο μωρό: η Άσλεϊ Κάουλτερ γέννησε ένα αγοράκι το οποίο είχε κυοφορήσει όχι μόνο εκείνη αλλά και η σύζυγός της Μπλις Κάουλτερ, χάρη σε μια πρωτοποριακή μέθοδο εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Η μέθοδος, που αποκαλείται Effortless Reciprocal IVF [ελληνική απόδοση: Αβίαστη Αμοιβαία Εξωσωματική Γονιμοποίηση], έδωσε τη δυνατότητα στην Μπλις να κυοφορήσει ένα δικό της έμβρυο. Στη συνέχεια, το έμβρυο τοποθετήθηκε στη μήτρα της Άσλεϊ, όπου αναπτύχθηκε μέχρι τον τοκετό: τον Ιούνιο γεννήθηκε ο υγιέστατος Στέτσον, με βάρος περίπου 3,7 κιλά.
Το ζευγάρι από το Τέξας επιδίωξε αυτή τη μέθοδο επειδή αναζητούσε έναν τρόπο με τον οποίο θα εμπλέκονταν και οι δύο στην εγκυμοσύνη. Αν χρησιμοποιούσαν απλώς έναν δωρητή σπέρματος, αυτό θα σήμαινε ότι μόνο η μία από τις δύο θα μπορούσε να κυοφορήσει το μωρό -- τότε η άλλη σύντροφος απλώς θα το υιοθετούσε, λέει η 29χρονη Άσλεϊ.
Όμως ένα φιλικό τους πρόσωπο τις παρέπεμψε στην δρα Κάθι Ντούντι, μια ειδικό στην Κλινική Γονιμότητας C.A.R.E. στο Τέξας που είχε κάνει παρόμοια εργασία με την εξωσωματική γονιμοποίηση. Η Ντούντι σκέφθηκε να εμπλέξει και τις δύο μητέρες, μια ιδέα που άρεσε αμέσως στις Κάουλτερ.
«Ήθελα μα γίνω μητέρα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου», λέει η Άσλεϊ. Η Μπλις, 37 ετών, προσθέτει πως δεν έβρισκε την ιδέα να μείνει έγκυος πολύ ελκυστική -- μέχρι που γνώρισε και ερωτεύθηκε την Άσλεϊ και στη συνέχεια έμαθε ότι θα μπορούσε να έχει ένα δικό της μωρό χωρίς να το κυοφορήσει.
Τον Αύγουστο του 2017, οι γιατροί πήραν ωάρια από την Μπλις και τα γονιμοποίησαν στο εργαστήριό τους με σπέρμα δότη. Στη συνέχεια, τοποθέτησαν τα γονιμοποιημένα ωάρια σε ένα κύτταρο INVO (INVOcell) όπως το αποκαλεί η Ντούντι και το τοποθέτησαν στον τράχηλο της Μπλις για πέντε ημέρες μέχρι να σχηματιστεί ένα έμβρυο.
«Ήταν τόσο συναρπαστικό να ξέρω πως μεγάλωνα το δικό μου βιολογικό παιδί μέσα μου», λέει η Μπλις.
Στη συνέχεια το έμβρυο εμφυτεύθηκε στη μήτρα της Άσλεϊ. Περίμεναν δέκα ημέρες ώσπου να βεβαιωθούν ότι η μετάβαση μπορούσε να λειτουργήσει.
«Ήταν οι πιο μεγάλες μέρες στις ζωές μας -- καμία δεν το είχε κάνει πριν, επομένως δεν ξέραμε αν θα λειτουργούσε», λέει η Άσλεϊ.
Όταν η Ντούντι τους είπε τα καλά νέα, «βάλαμε τις φωνές από τη χαρά μας», λέει η Άσλεϊ.
«Όταν μάθαμε ότι είμαστε έγκυες, η προσοχή μας ήταν εστιασμένη στο γεγονός [ότι θα γινόμασταν μητέρες]», είπε η Άσλεϊ. «Δεν μας πέρασε από το μυαλό ότι είχαμε κάνει κάτι που δεν είχε κάνει κανείς άλλος πιο πριν.»
Τυπικά, η Ντούντι επέβλεψε ένα είδος εξωσωματικής γονιμοποίησης στο οποίο η γυναίκα που δίνει το ωάριο είναι και εκείνη που κυοφορεί. Στην περίπτωση των Κάουλτερ, η Μπλις έδωσε τα ωάρια και η Άσλεϊ κυοφόρησε το μωρό μέχρι το τέλος.
Η μέθοδος δεν απαίτησε πολλή εργαστηριακή εργασία αφού το έμβρυο είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στο σώμα της Μπλις, άρα τελικά κόστισε κάπου 50% λιγότερο σε σύγκριση με την παραδοσιακή εξωσωματική γονιμοποίηση, λέει το ζευγάρι, προσθέτοντας πως η παραδοσιακή εξωσωματική γονιμοποίηση μπορεί να φθάσει έως τα 30.000 δολάρια. Για αυτές κόστισε λιγότερο από 15.000 δολάρια.
Και, ο νέος τύπος εξωσωματικής γονιμοποίησης αλλάζει το παιχνίδι για ζευγάρια ιδίου φύλου όπως εκείνες, που επιθυμούν να έχουν και οι δύο σύντροφοι ρόλο στην εγκυμοσύνη. Θέλουν και άλλοι γονείς να γνωρίζουν πως υπάρχει διαθέσιμη επιλογή.
«Είναι ένας σπουδαίος τρόπος για να εμπλακούν και οι δύο στη σχέση», λέει η Άσλεϊ.
Το ζευγάρι λέει πως μπορεί ο Στέτσον, που είναι τώρα σχεδόν πέντε μηνών, να έχει το DNA μόνο της Μπλις, όμως η προσωπικότητά του έχει κάτι και από τις δυο. «Έχει δυνατή φωνή, ακριβώς όπως κι εγώ», λέει γελώντας η Άσλεϊ.
«Ανησυχούσαμε ότι δεν θα συνδεόταν μαζί μου επειδή έχει το DNA της Μπλις», λέει η Άσλεϊ. «Τώρα που είναι εδώ, είμαστε κολλητοί. Όλα εκείνα για τα οποία ανησυχούσα εξανεμίστηκαν.»
«Είμαστε πολύ, πολύ ευτυχισμένες», λέει η Μπλις.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
