 |
|
|  Tετάρτη 7/11
΄Αρθρο
ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΤΣΙΦΑ
Κανείς φασίστας
δεν θα πέθαινε
για την σημαία!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΕΙΠΑ να ρισκάρω, ακροβατώντας σε περιοχή ασαφών πολιτικών χαρακτηρισμών και ας μου χρεώσουν - εκείνοι που δεν θα καταλάβουν - ενδεχομένως την εμπάθεια ...εθνικιστικής υπερβολής! Άλωστε και σε κείνους που φωνάζουν δυνατά καταγγέλλοντας το ξεπούλημα της Μακεδονίας, οι γνωστοί «αριστερίζοντες» το ίδιο «ανάθεμα» τους ρίχνουν.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ της εκτέλεσης με ανεξιχνίαστο ακόμα από ελληνικής πλευράς τρόπο, (αλλά με την ατράνταχτη δικαιολογία της αλβανικής πλευράς ότι κρατούσε όπλο και πυροβολούσε) του Έλληνα Βορειοηπειρώτη Κώστα Κατσίφα, στους Βουλιαράτες, θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για όλους εμάς, τους συνήθως υποψιασμένους πατριώτες, εντός και εκτός Ελλάδας, να κατανοήσουμε πώς μπορεί με προχειρότητες, απειρία και βιαστικές ανακοινώσεις και σχεδιασμούς, να χάνουμε ως χώρα το πλεονέκτημα που συνήθως έχει σε ένα δικαστήριο το θύμα έναντι του θύτη...
ΑΝ νομίζετε πως τα έχω με τους Αλβανούς, λάθος νομίζετε. Με τους δικούς μας άπειρους πολιτικούς τα έχω, που ενώ γνωρίζουν ότι έχουν μια ζημιογόνα απειρία και μια περίεργη αριστερή αντίληψη, εν τούτοις εξακολουθούν να εκτίθενται και να εκθέτουν και την χώρα λειτουργώντας ανοήτως σε κρίσιμα εθνικά θέματα.
ΠΩΣ λοιπόν «συμπεριφέρθηκαν» στο παλικάρι που σήκωνε στο χωριό ελληνικές σημαίες, οι αλβανοί αστυνομικοί; Μα, όπως ακριβώς συμπεριφέρονται στην χώρα μας όλοι οι ξένοι. Σύμμαχοι και μη. Απλά δεν μας υπολογίζουν! Μας θεωρούν αδύναμους και διόλου παρορμητικούς. «Φιλόξενους» στις «εθνικές φάπες» (βλέπε μακεδονικό και Αιγαίο), διστακτικούς και αναποφάσιστους στις προκλήσεις, ακόμα κι αν θίγεται, το βιοτικό μας επίπεδο (μνημόνια) και ακόμα χειρότερα όταν θίγονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΣΑ στην τηλεόραση τα σημαιοστολισμένα με την γαλανόλευκη ελληνικά σπίτια στο χωριουδάκι της βόρειας Ηπείρου και θαύμαζα την υπερηφάνεια και την λεβεντιά του (με ελληνική υπηκοότητα) «τρελού εξτρεμιστή» (κατά τον Αλβανό πρωθυπουργό) και αναρωτιόμουν αν ποτέ γνώριζε το δικό μας ΥΠΕΞ ότι αυτή η δοξασία της γαλανόλευκης σε μάλλον εχθρικό περιβάλλον, οφείλονταν στο φονευθέν παλικάρι, όποιο παρελθόν και αν είχε ότι και αν πίστευε αυτό. Διότι αν γνώριζε το ΥΠΕΞ, έπρεπε να σπεύσει χρόνια πριν να το παρασημοφορήσει και όχι τρεις ημέρες μετά την εκτέλεσή του, να ασχοληθεί και να αντιδράσει στον ανθελληνικό χειρισμό της αλβανικής πολιτείας. Ούτε τον Έλληνα ιατροδικαστή δεν άφησαν να κάνει την δουλειά του εξαφανίζοντας όλα τα στοιχεία!
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι κανείς δεν υπολογίζει την δυναμική της χώρας μας. Και το ανεχόμαστε αυτό. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ασχολείται με το θέμα του θανάτου του φουκαρά Ζάκ, αλλά δεν απάντησε προσωπικά στην απαράδεκτη δήλωση του Αλβανού ομολόγου του για την εκτέλεση του έλληνα στη βόρεια ήπειρο, ούτε ως πρωθυπουργός ούτε ακόμα ακόμα ως υπουργός Εξωτερικών! Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν οι Αλβανοί αστυνομικοί αν σε παρόμοια περίπτωση είχαν να αντιμετωπίσουν έναν αμερικανό πολίτη, έστω οπλισμένο και ταμπουρωμένο; Όλοι το γνωρίζουμε...
ΕΥΣΙ λοιπόν «εμπλουτίστηκαν» και οι πρωινές εκπομπές με κάποιους να ξεσπαθώνουν: «Οι Βορειοηπειρώτες ζουν σε καθεστώτα ανελεύθερα. Κρατούν σκοπιές στα σπίτια τους, δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, τιμούν την σημαία μας όμως και σε εχθρικό περιβαλλον». Ποιος λοιπόν να τους προστατέψει αυτούς τους αυθεντικούς πατριώτες; Ποια κυβέρνηση θα πάρει με δυναμικό τρόπο το μέρος τους όταν χαρακτηρίζει φασίστες και ακραίους εθνικιστές όσους φωνάζουν για το ξεπούλημα της Μακεδονίας;
ΤΕΤΟΙΑ περιστατικά μπορούν να πυροδοτήσουν γεγονότα απρόβλεπτα. Όπως και οι δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού. Φαίνεται πως αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί με τόλμη κρίσιμα εθνικά θέματα. Τρεις μέρες μετά αντέδρασε η ελληνική κυβέρνηση και το ΥΠΕΞ του (και υπουργού) Αλέξη Τσίπρα. Όταν χάθηκαν όλα τα στοιχεία! Και μαζί με αυτά για άλλη μια φορά η αποτελεσματικότητα της χώρας να προστατεύει τα «ξενητέμενα» παιδιά της. Μιας χώρας που σε κάθε σημείο της, διαθέτει μνημεία ηρώων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
