 |
|
|  Κυριακή 2/12
Αγάπη χωρίς σύνορα
Μητέρα τριών παιδιών υιοθέτησε έξι παιδάκια με προβλήματα υγείας
flashnews.gr,gazzetta.gr
Η 53χρονη Hope Feliciano, απο τις ΗΠΑ, είχε όνειρο απ' όταν ήταν πιτσιρίκα να υιοθετήσει ένα παιδί και τελικά κατάφερε να δώσει στέγη σε έξι παιδάκια με ειδικές ανάγκες και προβλήματα υγείας!
Η μαμά - έμπνευση είχε την ευλογία ν' αποκτήσει με τον σύζυγό της τρία παιδάκια. Ωστόσο, αυτό δεν την εμπόδισε να παλέψει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.
Η 53χρονη, όπως κι ο άντρας της, είχαν μεγάλη λαχτάρα να δώσουν στέγη σε ένα παιδάκι. Από το 2002 άρχισαν τις διαδικασίες υιοθεσίας κι όσο έκαναν έρευνα αποφάσισαν πως θα ήθελαν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι με ειδικές ανάγκες.
Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και η διαδικασία ήταν αρκετά εξαντλητική. Τρία χρόνια αργότερα, το 2005, τα κατάφεραν.
«Πάντα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδάκι, απ' όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, αλλά αυτή η επιθυμία δεν έσβησε ποτέ μέσα μου. Ο άντρας μου κι εγώ έπρεπε να κάνουμε μαθήματα πρώτα πριν προχωρήσουμε τη διαδικασία υιοθεσίας. Τότε, μάθαμε για τα παιδάκια με ειδικές ανάγκες και για παιδάκια με προβλήματα υγείας που ψάχνουν σπίτι. Αμέσως, ενδιαφερθήκαμε, αφού ένα από τα παιδιά μας αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα υγείας», είπε η γυναίκα.
Το πρώτο αγοράκι που υιοθέτησαν ήταν ο Αντόνιο, η μικρή Όμπρε ήρθε ένα χρόνο αργότερα και τον Δεκέμβρη του 2009 υποδέχτηκαν τη μικρή Αλάνα που δυστυχώς η κατάσταση της υγείας της ήταν σοβαρή και δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή. Η οικογένεια της 53χρονης έκανε τα πάντα για να σώσει τη 2χρονη, έτρεξαν σε πολλούς γιατρούς μέχρι τη Νέα Υόρκη και παρά τις εγχειρήσεις που υποβλήθηκε έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες αργότερα.
Η απώλειά της στοίχισε στην οικογένεια, ωστόσο μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα προχώρησαν σε ακόμα μία υιοθεσία και μέχρι το 2017 είχαν ανοίξει την αγκαλιά τους σε συνολικά έξι παιδάκια με προβλήματα υγείας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
