 |
|
|  Kυριακή 2/12
Βασιλική τιάρα του 1902 καλυμμένη με διαμάντια εκλάπη από γκαλερί Νοτινχαμσάιρ της Αγγλίας
BBC,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Βασιλικός συναγερμός: Η βρετανική βασιλική οικογένεια έχασε ένα ανεκτίμητο κόσμημα κεφαλής. Την περασμένη εβδομάδα, οι κλέφτες άρπαξαν την λεγόμενη Portland Tiara από τη θωρακισμένη προθήκη της μέσα στο κτήμα Γουέλμπεκ (Welbeck Estate) στο Νοτινχαμσάιρ της Αγγλίας, σύμφωνα με το BBC.
Οι ληστές φέρεται να εισέβαλαν στη γκαλερί όπου φυλάσσεται η συλλογή Portland, στους χώρους του κτήματος, μεταξύ 9:45 και 10 μμ την Τρίτη 20 Νοεμβρίου.
Έσπασαν τη θήκη από γυαλί - ο συναγερμός ενεργοποιήθηκε - και έκλεψαν τόσο την ιστορική τιάρα όσο και ένα μενταγιόν που δημιουργήθηκε από διαμάντια που περίσσεψαν μετά τη συντήρησης της τιάρας.
"Το προσωπικό ασφαλείας έχασε τους κλέφτες που πρόλαβαν να φύγουν 90 δευτερόλεπτα πριν την άφιξή του και η αστυνομία έφτασε δύο λεπτά αργότερα", δήλωσε εκπρόσωπος του Welbeck Estate στο BBC.
Η περίτεχνη τιάρα δημιουργήθηκε από τον Cartier για τη Γουίνιφρεντ, Δούκισσα του Πόρτλαντ μετά από παραγγελία του συζύγου της για να τη φορέσει στη στέψη του βασιλιά Εδουάρδου VII, το 1902, σύμφωνα με το Wmagazine.
Ο Ρίτσαρντ Έντγκαμπ, επιμελητής κοσμημάτων στο Victoria and Albert Museum του Λονδίνου, χαρακτήρισε την τιάρα Portland Tiara ως "μία από τις μεγάλες ιστορικές τιάρες της Μεγάλης Βρετανίας".
Ο Τζέιμς Λιούις, από το οίκο δημοπρασιών Bamfords, δήλωσε πρόκειται για ένα κομμάτι "που μπορεί να αξίζει εκατομμύρια" αλλά σημείωσε ότι, αφού είναι ένα τόσο διάσημο και ιστορικό αντικείμενο, αντί να επιχειρήσουν να πουλήσουν την τιάρα ολόκληρη, οι κλέφτες μπορεί να κάνουν τη "φρικτή επιλογή" να τη διαλύσουν και να πουλήσουν τα διαμάντια ξεχωριστά.
Σε ανάρτηση στο Facebook, η αστυνομία του Νοτινχαμσάιρ έγραψε ότι διεξάγει έρευνες σε "διάφορες κατευθύνσεις" και αναφέρει ότι ένα ασημί Audi S5 βρέθηκε "εγκαταλελειμμένο και πυρπολημένο" κοντά στη γκαλερί, 30 λεπτά μετά τη ληστεία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
