 |
|
|  Παρασκευή 7/12
Οι Ταλιμπάν απειλούν να σκοτώσουν 7χρονο Αφγανό - θαυμαστή του Μέσι
AFP,protothema.gr
Πριν δύο χρόνια είχε συγκινήσει όλο τον κόσμο με την αγάπη του για τον άσο της Μπαρτσελόνα ,Λιονέλ Μέσι. Ο 5χρονος τότε Αφγανός, Μουρτάζα Αχμάντι ονειρευόταν να αποκτήσει μια φανέλα του αγαπημένου του ποδοσφαιριστή αλλά, καθώς η οικογένειά του δεν μπορούσε να εκπληρώσει την επιθυμία του, ο μεγαλύτερος αδελφός του, Χαμαγιόν, του έφτιαξε μια αυτοσχέδια φανέλα με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα με πλαστική σακούλα, επάνω στην οποία, μάλιστα, έγραψε και τον νούμερο 10, που είναι το νούμερο της φανέλας του Μέσι.
Όταν ο Χαμαγιόν ανάρτησε στο facebook την φωτογραφία του Μουρτάζα με την «φανέλα» του Μέσι, όχι μόνο αυτή έγινε viral, αλλά μέσω της UNICEF, στην οποία ο Μέσι είναι πρεσβευτής Καλής Θέλησης, ο μικρός Αφγανός εντοπίστηκε και το όνειρό του έλαβε «σάρκα και οστά», όταν συνάντησε το ίνδαλμά του στο Κατάρ και πήρε από τον ίδιο τον Μέσι δώρο δύο φανέλες και μία μπάλα με την υπογραφή του.
Τώρα, όμως, η ζωή του «μικρού Μέσι», όπως αποκαλείται πλέον ο Μουρτάζα, βρίσκεται σε κίνδυνο αφού οι Ταλιμπάν απείλησαν πως θα τον δολοφονήσουν και «θα τον κόψουν σε κομμάτια», αν τον πιάσουν. Τον Νοέμβριο η οικογένεια του Μουρτάζα και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες τους, που ζουν στην νοτιοανατολική επαρχία Γκανζι, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους ύστερα από επίθεση των Ταλιμπάν. Το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων (AFP) εντόπισε την οικογένεια του μικρού Αφγανού σε ένα φτωχικό σπίτι στην Καμπούλ. Η μητέρα του Μουρτάζα, Σαφίκα, αποκάλυψε πως μια νύχτα, όταν άκουσαν πυροβολισμούς, εγκατέλειψαν βιαστικά το σπίτι τους και άφησαν πίσω όλα τα υπάρχοντά τους, πίσω έμειναν και τα δώρα που έδωσε ο Μέσι στον μικρό θαυμαστή του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
