 |
|
|  Δευτέρα 10/12
Οι βραβευθέντες με Νόμπελ Ειρήνης θέλουν να μπει τέλος στην ατιμωρησία των δραστών σεξουαλικών βιαιοπραγιών
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Οι βραβευθέντες με Νόμπελ Ειρήνης, ο γιατρός από το Κονγκό Ντένις Μουκουέγκε και η Γιαζίντι Νάντια Μουράντ, που κρατούσαν αιχμάλωτη οι τζιχαντιστές, είπαν ότι ελπίζουν πως αυτό το βραβείο θα συμβάλει στο τέλος της ατιμωρησίας των δραστών σεξουαλικών βιαιοπραγιών.
Ο γυναικολόγος ηλικίας 63 ετών και η νεαρή Ιρακινή ηλικίας 25 ετών θα παραλάβουν στο Όσλο το Νόμπελ, που τους απονεμήθηκε από κοινού στις αρχές Οκτωβρίου για τη μάχη τους κατά του βιασμού ως «όπλο πολέμου».
«Αυτό το βραβείο Νόμπελ δεν θα εξαφανίσει τις βιαιοπραγίες, ούτε τις επιθέσεις εναντίον των γυναικών, των εγκύων γυναικών, των παιδιών, των βρεφών» σημείωσε η Νάντια Μουράντ σε δημοσιογράφους την παραμονή της τελετής απονομής.
«Όμως στόχος μας είναι αυτό το βραβείο να ανοίξει πόρτες και αυτό συμβαίνει ήδη» συμπλήρωσε η ίδια.
Όπως συνέβη σε χιλιάδες γυναίκες Γιαζίντι, η Νάντια Μουράντ απήχθη, βιάστηκε, βασανίστηκε από τους τζιχαντιστές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος μετά την επίθεσή τους εναντίον της κουρδόφωνης μειονότητας στο βόρειο Ιράκ το 2014.
Η ίδια κατάφερε να δραπετεύσει, ωστόσο η μητέρα της και οι έξι αδελφοί της σκοτώθηκαν. Σήμερα, μάχεται προκειμένου οι διώξεις σε βάρος της κοινότητάς της να αναγνωριστούν ως γενοκτονία.
«Κανένα μέλος του Ισλαμικού Κράτους δεν οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη. Δεν βρίσκονται πλέον στο Ιράκ, όμως εμείς βλέπουμε ότι οι βιασμοί χρησιμοποιούνται ως όπλο πολέμου» υπογράμμισε η 25χρονη.
«Πρέπει πραγματικά να αποδοθεί δικαιοσύνη κάποια στιγμή».
Αν και 4.300 Γιαζίντι κατάφεραν να γλυτώσουν, 2.500 παραμένουν «αγνοούμενοι», σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Ο Ντένις Μουκουέγκε φροντίζει, εδώ και δύο δεκαετίες, θύματα σεξουαλικής βίας στο νοσοκομείο του Πάνζι, που ίδρυσε στο Μπουκαβού, στο ανατολικό τμήμα της Λ.Δ Κονγκό.
«Η καταγγελία δεν επαρκεί, είναι καιρός να αντιδράσουμε» είπε ο γιατρός στη συνέντευξη τύπου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
