 |
|
|  Πέμπτη 20/12
Υγεία-Εγκεφαλικό
Ένας στους τέσσερις ανθρώπους άνω των 25, κινδυνεύει με εγκεφαλικό
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Ελλάδα
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο ένας στους τέσσερις ανθρώπους άνω των 25 ετών στον κόσμο -και στην Ελλάδα- κινδυνεύει να πάθει εγκεφαλικό κάποια στιγμή στη ζωή του, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική μελέτη, την πρώτη που εκτιμά τον δια βίου κίνδυνο μετά τα 25 (οι προηγούμενες μελέτες έκαναν εκτίμηση του κινδύνου για εγκεφαλικό μετά την ηλικία των 45 ετών). Στην Ελλάδα ο κίνδυνος αφορά περίπου το 26%, έναντι σχεδόν 25% του μέσου όρου παγκοσμίως.
Η νέα έρευνα δείχνει ότι υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις του κινδύνου από χώρα σε χώρα. Ο κίνδυνος εγκεφαλικού για έναν 25χρονο κυμαίνεται από 8% ως 39%, ανάλογα με το πού ζει. Τον μεγαλύτερο κίνδυνο έχουν οι Κινέζοι και γενικότερα οι κάτοικοι της ανατολικής Ασίας (39%), καθώς επίσης των Βαλκανίων, ενώ τον μικρότερο οι κάτοικοι της υποσαχάριας Αφρικής (12%). Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Γκρέγκορι Ροθ του Ινστιτούτου Μετρήσεων και Αξιολόγησης της Υγείας του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό "The New England Journal of Medicine", υπολόγισαν ότι κατά μέσο όρο ο δια βίου κίνδυνος εγκεφαλικού διεθνώς μετά τα 25 είναι 24,9% (18,3% για ισχαιμικό εγκεφαλικό και 8,2% για αιμορραγικό). Το ισχαιμικό συμβαίνει όταν ένας θρόμβος σε ένα αιμοφόρο αγγείο εμποδίζει την τροφοδοσία του εγκεφάλου με αίμα, ενώ το αιμορραγικό όταν συμβαίνει ρήξη κάποιου εγκεφαλικού αγγείου.
Οι δέκα χώρες με τον μεγαλύτερο κίνδυνο εγκεφαλικού είναι: Κίνα 39,3%, Λετονία 37%, Ρουμανία 36,2%, Μαυροβούνιο 36%, Βοσνία-Ερζεγοβίνη 35,7%, ΠΓΔΜ 35,2%, Σερβία 33,8%, Βουλγαρία 33,4%, Αλβανία 33,4% και Κροατία 33%. Για τους άνδρες ο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει στην Κίνα (41,1%), ενώ για τις γυναίκες στη Λετονία (41,7%).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
