 |
|
|  Παρασκευή 21/12
Τού Κόσμου τα περίεργα
Εργαζόμενοι στη Νότια Κορέα, για να αποφύγουν το στρες τής δουλειάς μπαίνουν σε ... φυλακή για να χαλαρώσουν!!
AFP,Reuters,perierga.gr
Έναν εξαιρετικά πρωτότυπο τρόπο βρήκαν οι υπεύθυνοι ενός ξενοδοχείου στη Νότια Κορέα για να δώσουν διέξοδο σε όσους συμπολίτες τους επιθυμούν να ξεφύγουν έστω και για λίγο από τους εντονότατους ρυθμούς της καθημερινότητας και την εργασιακή ρουτίνα.
Δημιούργησαν μία «φυλακή», στην οποία όμως οι έγκλειστοι επιλέγουν από μόνοι τους να κλειστούν μέσα και πληρώνουν αδρά για να απομονωθούν και να μείνουν μόνοι με τις σκέψεις τους.
Η ιδιότυπη αυτή φυλακή γνωρίζει πρωτοφανή επισκεψιμότητα από εκατοντάδες Νοτιοκορεάτες κάθε ηλικίας, εισοδήματος κι επαγγελματικής θέσης καθώς επιθυμούν διακαώς να απομονωθούν σε ένα πλήρως αποστειρωμένο περιβάλλον, μακριά από όσα τους αγχώνουν, τους προβληματίζουν και τους απασχολούν.
Σύμφωνα με τους υπεύθυνους της «φυλακής», από το 2013 οπότε κι άρχισε να λειτουργεί, περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι έχουν κοιμηθεί έστω και για μία νύχτα σε κάποιο από τα πενήντα ειδικά σχεδιασμένα κελιά της, με πολλούς από αυτούς να δηλώνουν ότι μια μέρα θα επιστρέψουν… μόνιμα.
Οι «κρατούμενοι» παραδίδουν όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές που έχουν μαζί τους (κινητά, ρολόγια, tablet) με την είσοδό τους στον χώρο, ενώ η «υπηρεσία» τους προσφέρει μόνο ένα μικρό στρώμα ασκήσεων αντί για κρεβάτι, άφθονο τσάι και τρεις μερίδες φαγητό σε ημερήσια βάση.
Το κόστος της διαμονής στο «σωφρονιστικό κατάστημα» ανέρχεται στα 90$ για κάθε μέρα παραμονής, ενώ για να κλείσει κάποιος… κελί χρειάζεται να προνοήσει από καιρό, καθώς οι θέσεις είναι περιορισμένες κι οι πρόθυμοι πολλοί.
Μάλιστα, μεταξύ των «έγκλειστων» βρίσκονται μέχρι κι υψηλά ιστάμενα στελέχη πασίγνωστων πολυεθνικών εταιρειών και δημόσιοι λειτουργοί, καθώς το εργασιακό στρες και το άγχος της καθημερινότητας οδηγεί πολλούς σε ακραίες επιλογές όπως η παραπάνω.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
