 |
|
|  Πέμπτη 3/1
Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες
Συνολικά 2.262 μετανάστες έχασαν τη ζωή τους καθώς προσπαθούσαν να διασχίσουν τη Μεσόγειο το 2018
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Συνολικά 2.262 μετανάστες έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν την Μεσόγειο πέρυσι, ενώ 113.482 άνθρωποι έφτασαν στην Ευρώπη δια θαλάσσης, κυρίως μέσω της Ισπανίας, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), η οποία επισημαίνει μείωση σε σχέση με το 2017.
Πρόπερσι ο αριθμός των μεταναστών που έφτασαν δια θαλάσσης στην Ευρώπη ανερχόταν σε 172.301 και αυτών που θεωρούνται "νεκροί ή αγνοούμενοι" σε 3.139, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει η UNHCR στον ιστότοπό της. Μείωση παρουσίασε και ο αριθμός των αφίξεων σε σχέση με το υψηλό επίπεδο του 1,015 εκατομμυρίου που είχε καταγραφεί το 2015.
Για το 2018 αν προστεθούν οι σχεδόν 7.000 μετανάστες που έχουν καταγραφεί στους ισπανικούς θύλακες σε αφρικανικό έδαφος Θέουτα και Μελίγια, υπολογίζονται σε συνολικά 120.205 οι αφίξεις στην Ευρώπη.
Η Ισπανία ξαναέγινε πέρυσι η πρώτη πύλη εισόδου στην Ευρώπη, με 55.756 αφίξεις από τη θάλασσα (έναντι 22.103 το 2017). Η Ιταλία, όπου η κυβέρνηση με την αντιμεταναστευτική ρητορική έκλεισε τις πύλες στα πλοία ανθρωπιστικών οργανώσεων το καλοκαίρι, κατέγραψε 23.371 αφίξεις πέρυσι, σημειώνοντας πάρα πολύ μεγάλη μείωση σε σχέση με το 2017, όταν είχε 119.369 αφίξεις, και η Ελλάδα 32.497.
Το 2018, η χώρα προέλευσης των περισσότερων μεταναστών ήταν η Γουινέα (13.068 άνθρωποι) και ακολουθεί το Μαρόκο (12.745) και το Μάλι (10.347). Η Συρία ήταν μόλις η τέταρτη χώρα προέλευσης ακολουθούμενη από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Η υποδοχή μεταναστών που είχαν διασωθεί στη θάλασσα προκάλεσε διπλωματική κρίση στην Ευρώπη πέρυσι μετά το κλείσιμο των ιταλικών λιμανιών, με πολλά πλοία ανθρωπιστικών οργανώσεων να πλέουν στην Μεσόγειο χωρίς να τους επιτρέπεται να ελλιμενιστούν κάπου. Λύση δόθηκε στις περιπτώσεις αυτές με συμφωνίες που επιτεύχθηκαν εκτάκτως μεταξύ ευρωπαϊκών χωρών για την κατανομή των προσφύγων και έπεισαν την Ισπανία ή τη Μάλτα να επιτρέψουν στα πλοία να αποβιβάσουν τους επιβάτες τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
