 |
|
|  Παρασκευή 4/1
78χρονη Ιταλίδα πέθανε μόνη και φτωχή,αλλά στην πορεία αποδείχθηκε οτι ήταν εκατομμυριούχος
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Όταν η Ραφαέλα Ντονβιτο έφυγε απο τη ζωή τον περασμένο Απρίλιο σε ηλικία 78 ετών, ουδείς συγγενής της εμφανίστηκε στην κηδεία, τα έξοδα της οποίας βάρυναν τον Δήμο του Μιλάνου. Οκτώ μήνες μετά το θάνατο της αποκαλύφθηκε οτι η Ραφαέλα ήταν εκατομμυριούχος.
"Ζούσε εδώ και δεκαετίες και στα τελευταία της δεν είχε σχέσεις σχεδόν μέ κανέναν" λένε οι συγκάτοικοι της Ραφαέλα στην πολυκατοικία στη Via Lulli. "Ενώ Ήθελε να μάθει τα πάντα για τους άλλους, ήταν γυναίκα με μεγάλη καρδιά αλλά ποτέ δεν είπε τίποτα για τον εαυτό της και πρόσφατα είχε αποσυρθεί σε ένα από τα δύο διαμερίσματα της."
Ουδείς περίμενε ότι η 78χρονη γυναίκα που είχε έρθει από την Τρίπολη της Λιβύης στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ήταν ο κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας, γράφει η Corriere Della Sera.
Γεννήθηκε το Μάρτιο του 1940 και η γυναίκα πέθανε φαινομενικά φτωχή στις 25 Απριλίου. Ουδείς συγγενής ήρθε για να αναλάβει την κηδεία της με αποτέλεσμα η σορός της να παραμείνει περισσότερο από ένα μήνα στο νεκροτομείο: δεδομένης της απουσίας συγγενών, ο Δήμος του Μιλάνου αποφάσισε να τελέσει την κηδεία με δικά του έξοδα.
Όταν πέθανε η Ραφαέλα , ενεργοποιήθηκαν οι ίδιοι γείτονες για να αναζητήσουν πιθανούς συγγενείς ή κληρονόμους της, αλλά μάταια.
«Πιθανότατα η Ραφαέλα υπέφερε από έναν όγκο, αλλά ποτέ δεν ήθελε να δει έναν γιατρό: πάντα αρνιόταν" είπε ένας γέιτονάς της
Ξαφνικά, παραμονές της νέας χρονιάς δύο εταιρείες ακινήτων ανακοίνωσαν οτι η Ραφαέλα είχε απίστευτη ακίνητη περιουσία στο Μιλάνο, το Μπέργκαμο, το Κόμο και στη Μάντοβα.
Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες η Ραφαέλα ενδεχομένως να ήταν και «η μυστηριώδης ευεργέτης» που πριν από λίγους μήνες είχε κληροδοτήσει 2,7 εκατομμύρια ευρώ σε έναν οίκο ευγηρίας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
