 |
|
|  Τετάρτη 9/1
Αυτοκτόνησε στις ΗΠΑ θανατοποινίτης που ζητούσε μάταια να τον... εκτελέσουν!!
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Ένας Αμερικανός θανατοποινίτης, που είχε ζητήσει κατ' επανάληψη, αλλά χωρίς να εισακουσθεί, να τον εκτελέσουν, έβαλε τέλος στη ζωή του μέσα στη φυλακή όπου κρατείτο, στη Νεβάδα.
Ο Σκοτ Ντόζιερ, 48 ετών, βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί του στη φυλακή Ιλάι, όπως έγινε γνωστό από τη σωφρονιστική υπηρεσία της Πολιτείας. Πρόκειται να διενεργηθεί νεκροψία-νεκροτομή για να επιβεβαιωθούν τα αίτια του θανάτου του.
Ο Σκοτ Ντόζιερ ήταν έμπορος ναρκωτικών και καταδικάστηκε για τη δολφονία ενός συνεργάτη του, τον οποίο αποκεφάλισε το 2002. Το πτώμα του βρέθηκε αργότερα μέσα σε μια βαλίτσα, στο Λας Βέγκας. Είχε κριθεί επίσης ένοχος για τον φόνο ενός άλλου συνεργού του, τον οποίο έθαψε στην έρημο.
Σε συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει σε τηλεοπτικά δίκτυα ο Ντόζιερ είχε εκφράσει πολλές φορές την επιθυμία να πεθάνει και για τον λόγο αυτό είχε παραιτηθεί από κάθε ένδικο μέσο για να καθυστερήσει την εκτέλεσή του ή να ανατρέψει την ποινή που του είχε επιβληθεί. Η εκτέλεσή του είχε προγραμμιστεί για τον περασμένο Ιούλιο. Ειρωνία της τύχης: λίγες ώρες πριν του χορηγηθεί το θανατηφόρο ενέσιμο διάλυμα, η εκτέλεση αναβλήθηκε, κατόπιν αιτήματος ενός εργαστηρίου που παρασκευάζει τις τρεις από τις ουσίες που χρησιμοποιούνται στο μοιραίο κοκτέιλ φαρμάκων. Το εργαστήριο Alvogen, που παρασκευάζει το ηρεμιστικό midazolam, ανησυχούσε για την "εμπορική φήμη" του και τις αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε στις πωλήσεις η χρήση αυτού του σκευάσματος σε μια εκτέλεση.
Το 2018 εκτελέστηκαν στις ΗΠΑ 25 θανατοποινίτες, πολύ λιγότεροι από τον αριθμό ρεκόρ των 98 που είχαν εκτελεστεί το 1999. Η θανατική ποινή ισχύει σε 31 Πολιτείες αλλά πέρσι μόνο οκτώ από αυτές προχώρησαν σε εκτελέσεις.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
