 |
|
|  Σάββατο 12/1
Πέθανε ένας από τους σημαντικότερους μαθηματικούς του κόσμου, ο Βρετανός ,Μάικλ Ατίγια
Συμμετείχε στο κίνημα υπέρ της ειρήνης και της μείωσης των πυρηνικών εξοπλισμών, ενώ είχε δηλώσει άθεος
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών ο Βρετανός μαθηματικός Μάικλ Ατίγια, ένας από τους σημαντικότερους μαθηματικούς στον κόσμο, ο οποίος είχε γίνει διάσημος στη δεκαετία του 1960, όταν είχε ενώσει τα μαθηματικά και τη φυσική με τρόπο που δεν είχε υπάρξει ξανά από την εποχή του Νεύτωνα.
Η Βασιλική Εταιρεία επιστημών της Βρετανίας, της οποίας ο Ατίγια υπήρξε πρόεδρος στη δεκαετία του 1990, επιβεβαίωσε το θάνατό του, χωρίς να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες.
Ο Ατίγια, ο οποίος είχε γεννηθεί στο Λονδίνο το 1929 από πατέρα Λιβανέζο και μητέρα Σκωτσέζα και είχε πάρει το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, είχε βγει στη σύνταξη εδώ και χρόνια, όντας επίτιμος καθηγητής στη Σχολή Μαθηματικών του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Ήταν επίσης κάτοχος των δύο σημαντικότερων μαθηματικών βραβείων, του Fields (1966) και του Abel (2004).
Η πιο σημαντική συμβολή του ήταν ένα θεώρημα (Atiyah-Singer Index Theorem) που είχε αποδείξει σε συνεργασία με τον μαθηματικό Ισαντόρε Σίνγκερ στο ΜΙΤ και το οποίο, «παντρεύοντας» τα μαθηματικά με τη φυσική, είχε μεταξύ άλλων, οδηγήσει στην ανάπτυξη της θεωρίας των χορδών.
«Είχε επηρεάσει σημαντικά όλη τη σύγχρονη ανάπτυξη που αφορά την αλληλεπίδραση των μαθηματικών και της φυσικής», δήλωσε ο φυσικός Έντουαρντ Γουίτεν του Ινστιτούτου Προωθημένων Μελετών του Πανεπιστημίου Πρίνστον, όπου ο Ατίγια επίσης είχε εργαστεί, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».
Πέρυσι ο Ατίγια είχε προκαλέσει θόρυβο γύρω από το όνομά του στο μαθηματικό Φόρουμ της Χαϊδελβέργης, όταν ισχυρίστηκε -χωρίς όμως να πείσει τους συναδέλφους του- ότι είχε λύσει την Υπόθεση Ρίμαν, ένα από τα διασημότερα άλυτα προβλήματα των μαθηματικών.
Ο Ατίγια ήταν επίσης για χρόνια ενεργός στο κίνημα υπέρ της ειρήνης και της μείωσης των πυρηνικών εξοπλισμών, ενώ είχε δηλώσει άθεος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
