 |
|
|  Tρίτη 15/1
Η Ανταρκτική χάνει εξαπλάσιους πάγους κάθε χρόνο από όσους πριν 40 χρόνια
Το φαινόμενο συνιστά πολύ σοβαρό κίνδυνο γιατί θα ανέβει η στάθμη τών υδάτων τών ωκεανών
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η μάζα των πάγων που χάνονται από την Ανταρκτική κάθε χρόνο και καταλήγουν στη θάλασσα, έχει εμφανίσει αύξηση κατά έξι περίπου φορές από το 1979 μέχρι σήμερα, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις Αμερικανών και Ολλανδών επιστημόνων. Το φαινόμενο αποδίδεται κυρίως στην κλιματική αλλαγή και αναμένεται να οδηγήσει σε μεγαλύτερη άνοδο της στάθμης των ωκεανών διεθνώς τις επόμενες δεκαετίες.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Ιρβάιν, της NASA και του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης, με επικεφαλής τον ειδικό στους παγετώνες καθηγητή Ερίκ Ρινιό, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), βρήκαν ότι η επιταχυνόμενη τήξη των πάγων έχει ήδη οδηγήσει σε άνοδο της στάθμης των θαλασσών κατά σχεδόν ενάμισι εκατοστό (14 χιλιοστά) μέσα στα τελευταία 40 χρόνια.
«Πρόκειται απλώς για την κορυφή του παγόβουνου. Καθώς η παγοκάλυψη της Ανταρκτικής συνεχίζει να λιώνει, αναμένουμε πολύ μεγαλύτερη άνοδο της στάθμης των θαλασσών μέσα στους επόμενους αιώνες», δήλωσε ο Ρινιό.
Η νέα μελέτη της διαχρονικής εξέλιξης των ανταρκτικών πάγων εξέτασε 18 διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές, καθώς και νησιά γύρω από την Ανταρκτική, ενώ τα στοιχεία ελήφθησαν κυρίως από εναέριες και δορυφορικές φωτογραφίες.
Εκτιμάται ότι μεταξύ 1979-1990 η παγωμένη ήπειρος έχανε μέσω αποκόλλησης κατά μέσο όρο 40 γιγατόνους (δισεκατομμύρια τόνους) μάζας πάγων ετησίως, ενώ η ποσότητα αυτή έφθασε τους περίπου 252 γιγατόνους κατά την περίοδο 2009-2017.
Επίσης, ενώ μεταξύ 1979-2001 η μέση ετήσια τήξη πάγων υπολογιζόταν σε 48 γιγατόνους, έφθασε τους 134 γιγατόνους μεταξύ 2001-2017, εμφανίζοντας μέση ετήσια αύξηση 280%.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
