 |
|
|  Πέμπτη 17/1
SOS να μείνουμε απο...καφέ!
Το 60% των ειδών του καφέ στη φύση κινδυνεύουν με εξαφάνιση
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Τρία στα πέντε άγρια είδη του φυτού του καφέ (περίπου το 60%) κινδυνεύουν να εξαφανισθούν εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και της ξηρασίας, των ασθενειών και της αποψίλωσης των δασών, πράγμα που θέτει σε κίνδυνο την επάρκεια της προσφοράς του αγαπημένου ροφήματος όλης της ανθρωπότητας, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.
Οι περισσότεροι καταναλωτές δεν γνωρίζουν ότι για τα τόσα είδη και γεύσεις καφέ που υπάρχουν, χρησιμοποιούνται μόνο δύο ποικιλίες, η Arabica και η Robusta. Η πρώτη είναι πιο ευάλωτη στις υψηλότερες θερμοκρασίες, ενώ η δεύτερη στην ξηρασία. Περισσότεροι από δύο δισεκατομμύρια καφέδες καταναλώνονται κάθε μέρα και η ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ βιομηχανία του καφέ εξαρτάται από τις άγριες ποικιλίες στη φύση για να διατηρήσει τις δύο κυρίαρχες εμπορικές ποικιλίες Arabica και Robusta, επιτρέποντας την ομαλή προσαρμογή τους στις περιβαλλοντικές απειλές.
Αν και αρκετές άγριες ποικιλίες δεν έχουν καλή γεύση για ρόφημα, διαθέτουν πολύτιμα γονίδια που μπορούν να αξιοποιηθούν από τους καλλιεργητές -μετά από διασταύρωση- στις εμπορικές ποικιλίες. Οι περισσότερες άγριες ποικιλίες καφέ υπάρχουν σε απομακρυσμένα δάση της Αφρικής και στη Μαδαγασκάρη, στην Ινδία, στην Σρι Λάνκα και στην Αυστραλία.
Οι επιστήμονες των Βασιλικών Βοτανικών Κήπων Kew της Βρετανίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science Advances", σύμφωνα με το BBC και το Γαλλικό Πρακτορείο, αξιολόγησαν την κατάσταση των 124 γνωστών ποικιλιών καφέ και βρήκαν ότι οι 75 πρέπει να θεωρηθούν απειλούμενες με εξαφάνιση μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Από αυτές, οι 13 βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο, οι 40 (μεταξύ των οποίων η διάσημη ποικιλία Arabica) θεωρούνται απειλούμενες, ενώ οι υπόλοιπες 22 ευάλωτες.
Επίσης 35 είδη καφέ δεν αντιμετωπίζουν απειλές, ενώ ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για 14 άλλα είδη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
