 |
|
|  Παρασκευή 18/1
Πως τα βγάζει πέρα μιά μάνα με...16 παιδιά;
"Αν πει κανείς στον εαυτό του ότι πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά, τα καταφέρνει όλα" δηλώνει η υπερπολύτεκνη ηρωίδα Κατερίνα Ορφανίδου
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/Πέπη Γιούλτση/ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πριν από χρόνια όταν τη ρωτούσαν πώς τα καταφέρνει στο σπίτι με δεκαέξι παιδιά, η υπερπολύτεκνη Κατερίνα Ορφανίδου, από τον Στίβο της Θεσσαλονίκης, απαντούσε: "χίλιοι καλοί χωράνε". Σήμερα, που τα παιδιά μεγάλωσαν και της έχουν χαρίσει ήδη δεξαέξι εγγόνια και ένα δισέγγονο, η ίδια λέει με μια μικρή μελαγχολία ότι "τώρα πια τα κρεβάτια τους είναι άδεια", ωστόσο δεν παραλείπει να μιλήσει για τα εγγόνια της, τις νύφες και τους γαμπρούς της που την επισκέπτονται συχνά.
"Αν πει κανείς στον εαυτό του ότι πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά και να τα τακτοποιήσει, τα καταφέρνει όλα. Θέληση να υπάρχει", σημειώνει η κ. Ορφανίδου, η οποία τιμήθηκε από την Περιφερειακή Ένωση Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας και έλαβε το ποσό των πέντε χιλιάδων ευρώ. "Δεν με κουράζουν τα παιδιά, τα αγαπώ πολύ" υπογραμμίζει και εξηγεί ότι στη διαδικαδία της ανατροφής δεκαέξι παιδιών τα μεγαλύτερα βοηθούσαν να μεγαλώσουν τα μικρότερα. "Τα παιδιά βοηθήθηκαν και εκείνα να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε μικρότερη ίσως ηλικία από ό,τι συνηθίζεται. Εγώ το κατάλαβα αυτό όταν τα παιδιά έφτασαν στην ηλικία των 15 ετών" λέει με νόημα.
Ο σύζυγός της, όπως αναφέρει, εργαζόταν στα κοιμητήρια και η ίδια έκανε τη "νύχτα μέρα", ώστε τα παιδιά να μάθουν γράμματα. Αργότερα, μετά από αίτημα της οικογένειας στην Πολιτεία, χορηγήθηκε μια άδεια ταξί στον άνδρα της και αυτό, σύμφωνα με την ίδια, βοήθησε πολύ στη ζωή όλων μετέπειτα. "Σήμερα πιά, από τα δεκαέξι μου παιδιά, έχω έξι ελεύθερα, δύο αρραβωνιασμένα και τα υπόλοιπα είναι παντρεμένα. Έχω επίσης 16 εγγόνια και ένα δισέγγονο. Στις τρεις κόρες μου που έκαναν από τρία παιδιά λέω να κάνουν και άλλα" σημειώνει η κ. Ορφανίδου.
Η 60χρονη σήμερα γυναίκα, που απέκτησε το πρώτο της παιδί σε ηλικία 17 ετών, δεν παραπονιέται για τις ευθύνες, ενώ για τη υποστήριξη προς τις πολύτεκνες οικογένειες αναφέρει ότι κάθε βοήθεια είναι χρήσιμη. Δεν παραλείπει, μάλιστα, να αναφερθεί και στην πίστη της λέγοντας ότι πριν από χρόνια είχε δει στο όνειρό της τον 'Αγιο Αντώνιο και έκτοτε, κάθε χρονιά, παραμονή της γιορτής του Αγίου συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια στο σπίτι της και ξημερώνουν την εικόνα του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
