 |
|
|  Kυριακή 20/1
Ομογένεια-ΗΠΑ
Ελληνας εστιάτορας στην Αριζόνα παραδίδει μαθήματα ζωής
ΤΟΥΣΟΝ/ ΑΡΙΖΟΝΑ/ekirikas.com
Μια απλή χειρονομία μπορεί να κάνει τη διαφορά, ειδικά κατά τη διάρκεια της τρέχουσας αναστολής λειτουργίας μέρους της κυβέρνησης (shutdown). Πολλοί υπάλληλοι βρίσκονται σε αναγκαστική άδεια από την εργασία τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά ακόμη και στις πιο βασικές ανάγκες.
Ενας από τους ανθρώπους που συμπαραστέκονται έμπρακτα στους υπαλλήλους, οι οποίοι πλέον μετά βίας τα βγάζουν πέρα, είναι και ο ομογενής εστιάτορας Κωνσταντίνος Γεωργάκας (Constantine Georgacas), ο οποίος προσφέρει δωρεάν γεύματα.
Από μικρός στις κουζίνες, ο κ. Γεωργάκας ξέρει καλά τι θα πει σκληρή δουλειά. «Είμαι 73 ετών και εξακολουθώ να εργάζομαι κάθε μέρα», δήλωσε ο κ. Γεωργάκας στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό «KOLD News 13». Είναι ιδιοκτήτης του «Pastiche Modern Eatery», ένα αμερικανικό εστιατόριο στο κέντρο της πόλης.
Τον τελευταίο καιρό τον περνά βοηθώντας ανθρώπους που έχουν ανάγκη, όπως η Πέιτζ Χόσκινς, μία υπάλληλος που τέθηκε σε αναγκαστική άδεια και οι έξοδοί της είναι πλέον μετρημένες. «Οταν είσαι άφραγκη, δεν μπορείς να κάνεις ούτε ένα μικρό δώρο στον εαυτό σου», δήλωσε στην κάμερα.
Κάθε μέρα που περνάει και το shutdown συνεχίζεται, τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο σκληρά. «Βρίσκομαι πια στο σημείο, όπου πρέπει να ζητήσω λεφτά από την οικογένειά μου», δήλωσε η Χόσκινς.
Με τιμή στα 14 δολάρια, το μπέργκερ που σερβίρει ο κ. Γεωργάκας, ξεφεύγει κατά πολύ από το μπάτζετ των απλήρωτων δημοσίων υπαλλήλων. Ο Ελληνας εστιάτορας δεν πρόκειται να πάρει από κανέναν τους λεφτά. «Βλέπω ανθρώπους χωρίς εισόδημα και αυτό με στεναχωρεί, θέλω να τους βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ» λέει ο Γεωργάκας.
Νιώθει υποχρεωμένος να τους βοηθήσει, επειδή κατανοεί την κατάστασή τους. Οταν ήρθε μετανάστης από την Ελλάδα, εργαζόταν 16 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα. «Ποτέ δεν ξέχασα την καταγωγή μου και το πόσο φτωχός υπήρξα», τόνισε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
