 |
|
|  Tρίτη 22/1
Η γερουσιάστρια των Δημοκρατικών, Καμάλα Χάρις, υποψήφια για τον Λευκό Οίκο
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Η γερουσιάστρια των Δημοκρατικών, Καμάλα Χάρις, ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της για τις προεδρικές εκλογές του 2020, άλλο ένα στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος που θα διεκδικήσει το χρίσμα με στόχο να εμποδίσει τον Ντόναλντ Τραμπ να εκλεγεί για μια δεύτερη θητεία.
«Το μέλλον της χώρας μας εξαρτάται από εσάς και από εκατομμύρια άλλους ανθρώπους με τους οποίους ενώνουμε τις φωνές μας για να υπερασπιστούμε τις αμερικανικές αξίες» επισήμανε σε ένα βίντεο που ανήρτησε στο Twitter.
«Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είμαι υποψήφια για την προεδρία των ΗΠΑ».
Η 54χρονη πολιτικός επέλεξε τη σημερινή ημέρα, μια εθνική εορτή στις ΗΠΑ, που γιορτάζουν την επέτειο από τη γέννηση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, για να προβεί στην ανακοίνωσή αυτή. Μια άκρως συμβολική κίνηση για την ίδια, κόρη μεταναστών, οι γονείς της οποίας συμμετείχαν στο κίνημα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων.
Εάν οι προσπάθειές της καρποφορήσουν, αφού πρώτα καταφέρει να κερδίσει στις προκριματικές του Δημοκρατικού Κόμματος, η Καμάλα Χάρις θα είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά κι η πρώτη αφροαμερικανίδα πρόεδρος της χώρας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η 54χρονη πρωτοπορεί.
Έπειτα από δύο θητείες στον θώκο της εισαγγελέως του Σαν Φρανσίσκο (2004-2011) η Καμάλα Χάρις εξελέγη δύο φορές εισαγγελέας της Καλιφόρνιας (2011-2017) κι έγινε η πρώτη γυναίκα, αλλά και η πρώτη μαύρη που τέθηκε επικεφαλής των δικαστικών υπηρεσιών αυτής της Πολιτείας.
Κατόπιν, τον Ιανουάριο του 2017, ορκίστηκε στη Γερουσία στην Ουάσιγκτον. Ήταν η πρώτη γυναίκα με καταγωγή από τη νότια Ασία, λόγω των ταμιλικών ριζών της μητέρας της, και μόλις η δεύτερη μαύρη γερουσιάστρια στην αμερικανική ιστορία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
