 |
|
|  Παρασκευή 25/1
Θρήνος στην Αυστραλία
19χρονη καθυστέρησε τις χημειοθεραπείες για να γεννήσει τον γιο της και πέθαναν με λίγες μέρες διαφορά...
gazzetta.gr
Συντετριμμένη παρακολουθεί η κοινή γνώμη της Αυστραλίας τον τραγικό επίλογο μίας ιστορίας, που για καιρό αποτελούσε φάρο ελπίδας και θέλησης.
Η 19χρονη Μπριάνα Ρόουλινγκς άφησε πριν από λίγες ημέρες την τελευταία της πνοή, νικημένη από μία εξαιρετικά επιθετική και σπάνια μορφή λευχαιμίας, καθώς η ίδια είχε επιλέξει να καθυστερήσει τις χημειοθεραπείες που ίσως να της έσωζαν τη ζωή, για να διασφαλίσει ότι το έμβρυο που κυοφορούσε θα είχε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.
Πιο συγκεκριμένα, τον περασμένο Απρίλιο η οικογένεια της Μπριάνα έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, καθώς μόλις της είχε ανακοινωθεί ότι ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί. Όλα, όμως, άλλαξαν ριζικά λίγες εβδομάδες αργότερα, όταν οιι γιατροί προβληματίστηκαν από μερικές εξετάσεις της 19χρονης.
Το πόρισμα δεν άργησε να βγει κι ήταν πέρα για πέρα δραματικό, καθώς η άτυχη γυναίκα είχε προσβληθεί από μία εξαιρετικά επιθετική μορφή λευχαιμίας, με τους γιατρούς να της συνιστούν να αποβάλει και να ξεκινήσει άμεσα τις απαραίτητες χημειοθεραπείες.
Η Μπριάνα, όμως, μαζί με την σύμφωνη γνώμη του συζύγου της είχε διαφορετική γνώμη, μη αποδεχόμενη να «θυσιάσει» το αγέννητο μωρό της για την προσωπική της επιβίωση.
Η Μπριάνα αφού αρνήθηκε τις θεραπείες συνέχισε κανονικά την ζωή της, όμως διάφορες επιπλοκές στην εγκυμοσύνη έκαναν αναγκαία την πρόωρη γέννηση του μικρού Κάιντεν, μόλις στην 26η εβδομάδα της κύησης, ενώ αμέσως μετά η 19χρονη μαχήτρια ξεκίνησε εντατικές χημειοθεραπείες κι ακτινοθεραπείες.
Τα πράγμτα όμως δεν εξελίχθηκαν κατ' ευχήν... Ο μικρός Kάιντεν δεν άντεξε παρά τις εντατικές φροντίδες των γιατρών κι άφησε την τελευταία του πνοή μόλις 12 ημέρες μετά την γέννησή του, ενώ η Μπριάνα νικήθηκε από την επάρατο νόσο λίγες ημέρες αργότερα, βυθίζοντας στην θλίψη ολόκληρη την χώρα, που παρακολουθούσε μέσω των social media το σύγχρονο δράμα της οικογένειας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
