 |
|
|  Παρασκευή Ωρα 1.26μμ
----------------------------------------
Κύπρος
----------------------------------------
Μετά από 50 χρόνια τέσσερα αδέλφια βρέθηκαν ενώπιον των οστών του αγνοουμένου αδελφού τους, που είχε απαχθεί από Τουρκοκύπριους
----------------------------------------
ΕΔΩ ΛΕΥΚΩΣΙΑ.-(Ανταπόκριση Α.Βικέτος)
Σε ένα τραπέζι στο Ανθρωπολογικό Εργαστήριο της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων (ΔΕΑ) τέσσερα αδέλφια, ο Χάρης, ο Σίμος, η Ελένη και η Ευδοκία, αντίκρισαν χθες τα οστά του αγνοούμενου από τις 30 Ιουλίου 1964 αδελφού τους, Αντώνη Συμεωνίδη, ο οποίος σε ηλικία 18 χρονών είχε απαχθεί στην Λευκωσία από Τούρκους.
Δίπλα στα οστά τα αδέλφια απέθεσαν βασιλικό και γιασεμί από τον κήπο του πατρικού σπιτιού, που βρίσκεται στο χωριό Λιθροδόντας. Εκεί, την Κυριακή θα ψαλεί η νεκρώσιμη ακολουθία και θα γίνει η ταφή.
«Το σκηνικό ματώνει την ψυχή. Η μια αδελφή με τρεμάμενο χέρι χαϊδεύει το κρανίο: "Αδελφέ μου.. αδελφέ μου..", η άλλη αδελφή σκύβει και τον αγκαλιάζει», γράφει σε ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» ο δημοσιογράφος Βάσος Βασιλείου, ο οποίος με πρόσκληση της οικογένειας Συμεωνίδη ήταν παρών στο Ανθρωπολογικό Εργαστήριο.
Σύμφωνα με τις ανθρωπολογικές εξετάσεις ο Αντώνης Συμεωνίδης είχε χτυπηθεί με μεταλλικό λοστό με δύναμη στο αριστερό μήλο, κάτω από την αριστερή σιαγόνα. Τα χέρια ήταν δεμένα οπισθάγκωνα, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες, που τράβηξε η ΔΕΑ κατά την εκταφή.
Τα οστά του Αντώνη Συμεωνίδη βρέθηκαν στην περιοχή Χαμίτ-Μάντρες, στο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας. Επίσης, βρέθηκαν τα οστά ενός ακόμη προσώπου, τα οποία όμως δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμη.
Όπως αφηγείται στον «Φιλελεύθερο» ο κ. Χάρης Συμεωνίδης στις 30 Ιουλίου 1964 ο αδελφός του πήγε με το ποδήλατο για να αγοράσει εξαρτήματα για λογαριασμό του εργοδότη του και απήχθη στην οδό Ερμού. Ήταν άοπλος και με τα ρούχα της δουλειάς. Ο κ. Συμεωνίδης επικρίνει τις αρμόδιες κυπριακές αρχές για αδιαφορία, καθώς επί δεκαετίες δεν ελήφθη καν κατάθεση από τον εργοδότη του αδελφού του για να πει ότι «τον έστειλα να φέρει εξαρτήματα από την τάδε περιοχή και δεν επέστρεψε».-
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
