 |
|
|  Παρασκευή 1/2
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
ΕΚΑΣΤΟΣ ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ
——————-
Κάντε τόπο για
τους ικανούς!
Γράφει ο Δημοσιογράφος,Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ αρμοδιοτήτων, και κυρίως η αξιοποίηση των ειδικών, για πρόσωπα που από διάφορες θέσεις ασκούν διοίκηση και συνεπώς εξουσία, είναι το στοιχείο εκείνο που εάν από την μεταπολίτευση και μετά ακολουθείτο απαρέγκλιτα στην Ελλάδα, σίγουρα ως χώρα θα είχαμε καλύτερη τύχη και δεν θα βρισκόμασταν στην ταπεινωτική κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε σήμερα.
ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ «έκαστος στο είδος του» - αναλόγως των ικανοτήτων και της αποτελεσματικότητας - εάν ετηρείτο, σε ένα κράτος του οποίου η δημόσια διοίκηση καμία εξάρτηση δεν θα είχε από κυβερνήσεις και κόμματα, τότε σίγουρα δεν θα είχαμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού και θα είχαμε εξασφαλίσει την αξιοπιστία μας μεταξύ των εταίρων στο εξωτερικό. Αλλά σ´ αυτή τη χώρα, συνέβη το εντελώς αντίθετο. Ο κομματισμός και η προώθηση της αναξιοκρατίας, κυριάρχησαν στο ελλαδικό στερέωμα και έπληξαν βαθειά μέχρι το μεδούλι την κοινωνία, η οποία δεν είναι άμοιρη ευθυνών καθώς ποικιλοτρόπως ανέχθηκε και ανέχεται ακόμα αυτή την βλαπτική, για την ίδια, κατάσταση.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ και βιβλιοπώλες γίνονταν υπουργοί, γιατροί υπηρετούσαν την παιδεία και καθηγητές την υγεία, οικονομολόγοι την δημόσια τάξη, αστυνομικοί και αποτυχημένοι πολιτευτές την εθνική άμυνα, φαρμακοποιοί γίνονταν νομάρχες και δικηγόροι περιφερειάρχες. Νοσηλευτές ή αθλητές, γίνονταν διπλωμάτες. Τα δημόσια έργα τα αναλάμβαναν καναλάρχες και δημοσιογράφοι γίνονταν ...υπουργοί! Παρουσιάστριες και καθαρίστριες, μοντέλα και ποδοσφαιριστές, έπιαναν θέσεις στα έδρανα του κοινοβουλίου, ενίοτε δε, αν η κορμοστασιά τους το... καθόριζε, γίνονταν γενικοί γραμματεις, ακόμα και... υπουργοί!
ΣΤΕΚΟΜΑΙ τελευταία στην τοποθέτηση του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, στην (πολιτική) θέση του υπουργού Εθνικής Αμύνης. Και θυμάμαι, καθώς γνώρισα τους περισσότερους από αυτούς τους στρατηγούς (όλοι πέρασαν από την 1η Στρατιά στη Λάρισα και από το γραφείο στην «Ε») πόσοι και πόσοι άριστοι αξιωματικοί, αξιόμαχοι νέοι και «κομάντο» ξηλώθηκαν από την πολιτική ηγεσία, για να μεταπηδήσουν στις θέσεις αυτές, να προκριθούν οι αρεστοί, εκείνοι δηλαδή που «δεν θα διαφωνούσαν σε τίποτα με την εκάστοτε κυβέρνηση»...
ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΥΘΗΚΑΝ έτσι, άνδρες ικανοί και σε μικρή ηλικία, που είχαν συγκεντρώσει το μέγιστο της εμπειρίας για να διαχειριστούν κρίσεις, απειλές και προκλήσεις, άριστοι γνώστες των δυνατοτήτων ή των αδυναμιών της χώρας, όσον αφορά την διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας. Πήγαν σπίτι τους ικανοί άνθρωποι για να προαχθούν οι βολικοί. Παντού αυτό. Στον στρατό στην αεροπορία, στην αστυνομία, στην πυροσβεστική.
ΜΕ την ασφάλεια των πολιτών όμως και την εδαφική ακεραιότητα, δεν παίζουμε πολιτικά παιχνίδια. Οι τοποθετήσεις αρχηγών των ενόπλων δυνάμεων ακόμα και των σωμάτων ασφαλείας, δεν θα πρέπει να γίνονται με κομματικά κριτήρια και προ πάντων ποτέ από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ούτε βεβαίως με κομματικά βιογραφικά και... ανεξερεύνητα διδακτορικά. Άλλος τρόπος πρέπει να βρεθεί. Που θα εγγυάται την εκπαίδευση και την καταλληλότητα ιδιαίτερα στην διαχείρηση των κρίσεων που ξεφεύγουν από τα όρια της πολιτικής διπλωματίας. Ελπίζω ο καινούργιος υπουργός Άμυνας να τα διαθέτει όλα αυτά.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ στην Ελλάδα της αναξιοκρατίας της μίζας της αρπαχτής και του ρουσφετιού υπήρξαν αναρίθμητες περιπτώσεις στελεχών που ηγήθηκαν στρατιωτικών σχηματισμών, στρατηγών πτεράρχων και ναυάρχων οι οποίοι είχαν εκπαίδευση περισσότερη μάλλον στην διαχείρηση... δεξιώσεων και παρελάσεων! Σχεδόν οι περισσότεροι εξ ημών άρενες, έχουμε μια σχετική έστω μικρή γνώμη, καθώς στην στρατιωτική θητεία, είδαμε διοικητές, ανώτερους και κατώτερους αξιωματικούς, που είχαν (ή δεν είχαν) τα προσόντα να διαχειριστούν την ασφάλεια των πολιτών και την ασφάλεια των συνόρων. Θέλω να ελπίζω ότι σε όλους τους τομείς διαχείρισης της ποιότητας ζωής των πολιτών, όσοι εχουν αναλάβει θέσεις ευθύνης, κάποτε θα πρέπει να προτάσσουν την ικανότητα τους, την οποία δεν θα δεσμεύουν τα κομματικά συμφέροντα. Και μόνο αυτήν...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
