 |
|
|  Σάββατο 2/2
Ομογένεια-ΗΠΑ
Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε ο δολοφόνος ομογενή επιχειρηματία και της οικογένειάς του
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε ένας 37χρονος άνδρας για τη δολοφονία μιας οικογένειας Ελληνοαμερικανών και της οικιακής βοηθού τους μέσα στο σπίτι τους στην Ουάσινγκτον, το 2015.
Ο Ντάρον Γουίντ κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία του επιχειρηματία Σάββα Σαββόπουλου, 46 ετών, της συζύγου του Έιμι, 47 ετών, του 10χρονου γιου τους Φίλιππου και της οικιακής βοηθού Βεραλίσια Φιγκουερόα, 57 ετών.
Η δικαστής Τζούλιετ ΜακΚένα χαρακτήρισε σήμερα την πράξη του "απάνθρωπη, ειδεχθή" και "αδιανόητη" και του επέβαλε την ποινή των ισοβίων.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο Γουίντ μπήκε στο σπίτι της εύπορης οικογένειας στις 13 Μαΐου 2015 και κράτησε ομήρους τα τέσσερα θύματά του. Επί 15 ώρες τους βασάνιζε, χτυπώντας τους κυρίως με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, για να του δώσει ο επιχειρηματίας 40.000 δολάρια.
Ένας υπάλληλος του Σαββόπουλου πήγε τα χρήματα στο σπίτι, διαβεβαιώνοντας ότι είχε λάβει την εντολή αυτή από τον επιχειρηματία.
Ο Ντάρον Γουίντ σκότωσε κατόπιν τους ομήρους και πυρπόλησε το σπίτι για να καλύψει τα ίχνη του. Η αστυνομία έφτασε πολύ γρήγορα στα ίχνη του, κυρίως χάρη στο DNA που είχε αφήσει σε ένα κομμάτι πίτσας, στον τόπο του εγκλήματος.
Μετά τη σύλληψή του οι αστυνομικοί διαπίστωσαν ότι είχε ερευνήσει ποιες χώρες δεν έχουν συμφωνία έκδοσης με τις ΗΠΑ. Συγγενείς του αποκάλυψαν επίσης ότι είχε στην κατοχή του πολλά χαρτονομίσματα των 100 δολαρίων.
Ο Γουίντ γεννήθηκε στη Γουϊάνα και έφτασε στις ΗΠΑ με την οικογένειά του το 2000. Για κάποιο διάστημα είχε εργαστεί ως ηλεκτροσυγκολλητής στην επιχείρηση που διατηρούσε ο Σαββόπουλος. Κατά τη διάρκεια της δίκης του κατηγόρησε για το έγκλημα δύο αδελφούς του. Παραδέχτηκε ότι ήταν παρών στο σπίτι, αλλά υποστήριζε ότι δεν γνώριζε τι συνέβαινε.
Οι ανακριτικές αρχές αρχικά θεωρούσαν ότι οι δράστες του εγκλήματος ήταν πολλοί, όμως τελικά άσκησαν δίωξη μόνο στον Ντάρον Γουίντ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
