 |
|
|  Κυριακή 24/2
Γαλλία-κινηματογράφος
Μια ταινία-σοκ για την ενδοοικογενειακή βία κέρδισε το βραβείο Σεζάρ
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Η ταινία "Jusqu’à la garde" του Ξαβιέ Λεγκράν με θέμα την ενδοοικογενειακή βία ήταν ο μεγάλος νικητής των βραβείων Σεζάρ 2019 που απονεμήθηκαν στο Παρίσι λαμβάνοντας τέσσερα βραβεία, μεταξύ των οποίων εκείνο της καλύτερης ταινίας και του πρώτου γυναικείου ρόλου για τη Λεά Ντρικέ.
Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη, ο οποίος δήλωσε πως «είναι καιρός να σκεπτόμαστε» τα θύματα «και μια άλλη μέρα εκτός της 25ης Νοεμβρίου», διεθνούς ημέρας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, εξασφάλισε επίσης βραβεία Σεζάρ καλύτερου μοντάζ και καλύτερου σεναρίου.
«Θα ήθελα να αφιερώσω το βραβείο αυτό σε όλες τις Μιριάμ (από το όνομα της πρωταγωνίστριας της ταινίας), σε όλες αυτές τις γυναίκες, που δεν βρίσκονται μέσα σε μια μυθοπλασία, που βρίσκονται μέσα σε αυτή την τραγική πραγματικότητα», είπε η Λεά Ντρικέ, που έλαβε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού υποδυόμενη τον ρόλο μιας εύθραυστης αλλά και γενναίας συζύγου και μητέρας.
«Πιστεύω πως η βία αρχίζει από τις λέξεις (…) αυτές τις λέξεις που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα και που πιστεύουμε ότι είναι συνηθισμένες, τετριμμένες. Τις χρησιμοποιούμε υπό το κάλυμμα του χιούμορ, μερικές φορές υπό την επίδραση της ομάδας, και δεν συνειδητοποιούμε ότι οι λέξεις αυτές είναι ήδη η αρχή μιας απειλής», πρόσθεσε.
Αυτή η συγκλονιστική ταινία «πραγματοποιήθηκε από έναν άνδρα και γι΄αυτό είμαι περήφανη», είπε ευχαριστώντας τον Ξαβιέ Λεγκράν και αποτίνοντας φόρο τιμής στις γυναίκες που μάχονται για τον φεμινισμό.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Μιριάμ η οποία, προκειμένου να προστατεύσει τον γιο της από έναν πατέρα τον οποίο κατηγορεί για άσκηση βίας, ζητά να έχει την αποκλειστική κηδεμονία του. Ο δικαστής που κρίνει την υπόθεση αποδίδει μοιρασμένη κηδεμονία με τον πατέρα και ο γιος βρίσκεται όμηρος ανάμεσα στους δύο γονείς.
Τα βραβεία Σεζάρ, τα «Όσκαρ του γαλλικού κινηματογράφου», απονέμονται κάθε χρόνο από το 1976, από την Ακαδημία Τεχνών και Τεχνικών Κινηματογράφου.
Φέτος το τιμητικό βραβείο Σεζάρ δόθηκε στον Αμερικανό ηθοποιό Ρόμπερτ Ρέντφορντ, 82 ετών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
