 |
|
|  Δευτέρα 25/2
ΒΡΑΒΕΙΑ ΟΣΚΑΡ 2019
Το «Πράσινο Βιβλίο» καλύτερη ταινία, μοιράστηκαν οι υπόλοιπες διακρίσεις στην 91η τελετή απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η ταινία «Το Πράσινο Βιβλίο» του Πίτερ Φαρέλι, η πραγματική ιστορία ενός Αφροαμερικανού πιανίστα που περιοδεύει στον αμερικανικό νότο - άντρο των φυλετικών διακρίσεων τη δεκαετία του 1960 - αποδείχθηκε τελικά η... «ευνοούμενη» της 91ης τελετής απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, αφού κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, συγκεντρώνοντας συνολικά τρία βραβεία, μαζί με αυτά του Πρωτότυπου Σεναρίου και του Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Μαχέρσαλα Αλί.
Στη φετινή οσκαρική απονομή, καμία ταινία δεν φάνηκε να επικρατεί καθαρά, με μεγάλη διαφορά από τις άλλες: τα βραβεία μοιράστηκαν, με το «Bohemian Rhapsody» να παίρνει τα πρωτεία, με τέσσερα βραβεία (Α΄ Ανδρικού Ρόλου, Μοντάζ, Μοντάζ Ήχου, Μιξάζ ) και το «Πράσινο Βιβλίο» να κερδίζει τα μεγάλα βραβεία της βραδιάς. Τρεις διακρίσεις εξασφάλισαν το «Roma» και το «Black Panther», ενώ η «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου, παρόλο που έμοιαζε να προηγείται στην οσκαρική κούρσα, με δέκα υποψηφιότητες, κέρδισε τελικά μόνο ένα βραβείο, με την πρωταγωνίστρια Ολίβια Κόλμαν.
Στον ευχαριστήριο λόγο του, ο Πίτερ Φαρέλι στάθηκε στο νόημα της αγάπης. «Αυτή η ταινία μιλάει για την αγάπη, για το ότι πρέπει ν' αγαπιόμαστε παρά τις διαφορές μας και ν' ανακαλύπτουμε ποιοι είμαστε πραγματικά. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι» σημείωσε ο Φαρέλι παραλαμβάνοντας το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και έκανε ειδική μνεία στον πρωταγωνιστή της ταινίας, τον Βίγκο Μόρτενσεν. «Χωρίς τον Βίγκο, δεν θα είχαμε ταινία. Όλα αυτά τα βραβεία οφείλονται στον Βίγκο και τον Μαχέρσαλα (Αλί)» πρόσθεσε ο Φαρέλι και ευχαρίστησε ακόμη τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, την Οκτάβια Σπένσερ, όλους όσοι ενεπλάκησαν στην ταινία, καθώς και την αδερφή του, Κάθι που πέθανε μία εβδομάδα πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, αλλά δεν έφυγε ποτέ από τον πλευρό του.
Ο Αλφόνσο Κουαρόν κέρδισε το δεύτερο (μετά από αυτό για το «Gravity») Όσκαρ Σκηνοθεσίας της καριέρας του, καθώς και τα Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Φωτογραφίας για το «Ρόμα», το ασπρόμαυρο, προσωπικό ταξίδι αναμνήσεων του σκηνοθέτη από το Μεξικό, συμπαραγωγή με την πλατφόρμα Netflix.
«Ποτέ δεν θα βαρεθώ να βρίσκομαι εδώ!» αναφώνησε ο Αλφόνσο Κουαρόν την τρίτη φορά που ανέβηκε στη σκηνή του Dolby Theater παραλαμβάνοντας το Όσκαρ Σκηνοθεσίας από τον περσινό νικητή, Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, και ευχαρίστησε τις δυο πρωταγωνίστριές του, τους συνεργάτες του, την Ακαδημία, το Μεξικό, την οικογένειά του. Πρόκειται για τον πρώτο δημιουργό που κερδίζει το συγκεκριμένο βραβείο για μια ξενόγλωσση, ισπανόφωνη ταινία. Ο Μεξικανός σκηνοθέτης απέτισε φόρο τιμής στα 70 εκατομμύρια οικιακές βοηθούς σε όλο τον κόσμο, αλλά και την αυτόχθονη γυναίκα γενικά. «Θέλω να ευχαριστήσω την Ακαδημία διότι βράβευσε μια ταινία με επίκεντρο μια αυτόχθονα γυναίκα», είπε. «Μια μορφή η οποία, ιστορικά, υποβαθμίζεται στο δεύτερο πλάνο».
Η Ολίβια Κόλμαν επικράτησε της Γκλεν Κλόουζ κερδίζοντας το Όσκαρ A' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου, στην οποία υποδύθηκε τη Βασίλισσα Άννα με αφοπλιστικό εύρος εκφραστικών μέσων. Αυτό ήταν και το μοναδικό βραβείο Όσκαρ που κέρδισε η ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη, ο οποίος μετά την ανακοίνωση του βραβείου σηκώθηκε από τη θέση του και φίλησε τη Βρετανίδα ηθοποιό.
«Είναι ξεκαρδιστικό! Αν ξεχάσω κανέναν, θα σας σκάσω ένα φιλί μετά. Γιώργο, είσαι ο καλύτερος σκηνοθέτης με την καλύτερη ταινία. Έμα (Στόουν) και Ρέιτσελ (Βάις), με κάνατε ευτυχισμένη κάθε μέρα. Γκλεν Κλόουζ, είσαι το είδωλό μου, δεν ήθελα να έρθουν έτσι τα πράγματα» είπε φανερά συγκινημένη η Ολίβια Κόμαν, η οποία ευχαρίστησε την ατζέντη της, την οικογένειά της, τα παιδιά της, και τον άντρα της - τον καλύτερό της φίλο εδώ και 20 χρόνια, όπως είπε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
