 |
|
|  Τετάρτη 27/2
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΕΜΕΝΗ;
Οικογένειες αναγκάζονται να παντρέψουν τις κόρες τους ,ακόμη και από 3 ετών, για να επιβιώσουν, σύμφωνα με την οργάνωση Oxfam
dpa,AΠΕ-ΜΠΕ
Οικογένειες που λιμοκτονούν στην Υεμένη αναγκάζονται να παντρέψουν τις κόρες τους, ακόμη και από την ηλικία των 3 ετών ,για να επιβιώσουν, κατήγγειλε σήμερα η Oxfam.
Πολλοί Υεμενίτες «καταφεύγουν σε ακραία μέτρα για να γλιτώσουν από την πείνα», καθώς, εξαιτίας του πολέμου που μαίνεται στη χώρα από το 2015, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι τιμές των τροφίμων ενώ έχουν μειωθεί τα εισοδήματα, αναφέρει η μη κυβερνητική οργάνωση.
Η Oxfam ανέφερε ότι μίλησε με οικογένειες που εγκατέλειψαν τις εστίες τους στη βόρεια Υεμένη και οι οποίες «αναγκάστηκαν να παντρέψουν τις κόρες τους (…) για να αγοράσουν τρόφιμα και να βρουν καταφύγιο προκειμένου να σώσουν την υπόλοιπη οικογένεια».
«Αν και ο γάμος σε μικρή ηλικία είναι μια μακροχρόνια πρακτική στην Υεμένη, ο γάμος κοριτσιών σε τόσο μικρή ηλικία εξαιτίας της απελπισίας να βρουν φαγητό είναι σοκαριστικός», υπογραμμίζει.
Σύμφωνα με την Oxfam, συνήθως τα κορίτσια «δεν αναγκάζονται να ολοκληρώσουν τον γάμο» μέχρι να γίνουν 11 ετών, όμως είναι υποχρεωμένα να κάνουν οικιακές εργασίες στα σπίτια των συζύγων τους.
Η οργάνωση ανέφερε ότι οι γονείς ενός 9χρονου και ενός 3χρονου κοριτσιού της είπαν ότι πίστεψαν πως έπρεπε να παντρέψουν τις δύο αδελφές διότι οι προίκες που έλαβαν «ήταν ο μόνος τρόπος να κρατήσουν την υπόλοιπη οικογένεια ζωντανή».
«Καθώς συνεχίζεται ο πόλεμος τα μέσα που διαθέτουν οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τα καταστροφικά επίπεδα λιμού γίνονται ολοένα και πιο ακραία», υπογράμμισε ο διευθυντής της Oxfam στην Υεμένη Μούχσιν Σιντίκι.
«Αναγκάζονται να λάβουν μέτρα που καταστρέφουν τις ζωές των παιδιών τους τώρα και για τις επόμενες δεκαετίες», πρόσθεσε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
