 |
|
|  Τετάρτη 27/2
ΥΓΕΙΑ
Σχεδόν τα μισά παιδιά παγκοσμίως,που πάσχουν απο καρκίνο,πεθαίνουν αβοήθητα,αφού κανείς δεν ξέρει οτι ασθενούν,ούτε υποβάλονται σε θεραπεία!!!
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Στις περιπτώσεις περίπου ενός 45% των παιδιών που προσβάλλονται από καρκίνο σε όλο τον κόσμο δεν γίνεται διάγνωση και κατά συνέπεια δεν τους χορηγείται θεραπεία, σύμφωνα με μια μελέτη.
«Το ότι δεν γίνονται διαγνώσεις ήδη αναγνωρίζεται ότι αποτελεί σοβαρό πρόβλημα, αλλά το στατιστικό μας μοντέλο επιτρέπει να γίνουν πιο συγκεκριμένες εκτιμήσεις, που ως τώρα εξέλιπαν», σημείωσε ο Ζάκαρι Γουόρντ, της σχολής δημόσιας υγείας του αμερικανικού πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Κατά επίσημα στοιχεία, διαγνώστηκε ότι 224.000 παιδιά έπασχαν από καρκίνο σε όλο τον κόσμο το 2015, τονίζουν οι συγγραφείς της μελέτης αυτής, που δημοσιεύει η επιστημονική επιθεώρηση The Lancet Oncology. Όμως, με βάση τις στατιστικές προβολές τους, εκτιμούν ότι ο αριθμός των παιδιών που έπασχαν από καρκίνο στην πραγματικότητα ανερχόταν σε περίπου 397.000 τη χρονιά εκείνη.
«Το μοντέλο μας αφήνει να εννοηθεί ότι σχεδόν το ένα παιδί στα δύο που πάσχουν από καρκίνο δεν διαγιγνώσκεται ποτέ και μπορεί να πεθάνει χωρίς να του χορηγηθεί ποτέ θεραπεία», συμπλήρωσε ο Γουόρντ.
«Οι ασθενείς αυτοί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πεθάνουν, αλλά ο καρκίνος δεν θα καταγραφεί πως αποτελούσε την αιτία του θανάτου», σχολίασε η Εύα Στελιαροβά-Φουσέ του Διεθνούς Κέντρου Έρευνας για τον Καρκίνο, μιας υπηρεσίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ).
Κατά τη μελέτη του Λάνσετ, το 60% των χωρών δεν διαθέτει καν αρχεία για τους καρκινοπαθείς, ενώ σε αρκετές από τις χώρες που τηρούν τέτοια, αυτά καλύπτουν μόνο μέρος του πληθυσμού .
Το στατιστικό μοντέλο της μελέτης βασίζεται σε δεδομένα από υπάρχοντα αρχεία, το Παγκόσμιο Παρατηρητήριο Υγείας του ΠΟΥ, καθώς και από έρευνες που έχει διεξαγάγει κυρίως το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδική Ηλικία (UNICEF).
Δεν αποτελεί έκπληξη πως καταγράφονται μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα στις πλουσιότερες και τις φτωχότερες χώρες.
Κατά τις εκτιμήσεις των συντακτών της μελέτης, που καταπιάνεται με 200 χώρες, πάνω από τους μισούς καρκίνους που προσβάλλουν παιδιά στην Αφρική, στην κεντρική και τη νότια Ασία, καθώς και στα νησιά του Ειρηνικού, δεν διαγιγνώσκονται. Αντιθέτως, αυτό δεν συμβαίνει παρά μόλις στο 3% των κρουσμάτων στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη ή στον Καναδά.
«Τα συστήματα υγείας στις χώρες με μεσαία και κατώτερα εισοδήματα δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των παιδιών που προσβάλλονται από τον καρκίνο», υπογράμμισε ακόμη ένας από τους συντάκτες της μελέτης, ο Ριφάτ Ατούν, καθηγητής στο Χάρβαρντ.
Οι συγγραφείς της μελέτης υπολογίζουν ότι θα υπάρξουν 6,7 εκατομμύρια νέα κρούσματα παιδικού καρκίνου μεταξύ του 2015 και του 2030. Από αυτό το σύνολο, σχεδόν τρία εκατομμύρια κρούσματα δεν πρόκειται να διαγνωστούν και να αντιμετωπιστούν εάν δεν σημειωθεί πρόοδος, προειδοποιούν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
