 |
|
|  Πέμπτη 28/2
ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ;
Σοβιετικό διαστημικό σκάφος της δεκαετίας του 70 μπορεί να πέσει στη Γη
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
'Αλλη μια ανεξέλεγκτη διαστημοσυσκευή, η οποία εδώ και δεκαετίες περιφέρεται γύρω από τον πλανήτη μας, μπορεί να πέσει στη Γη μέσα στο 2019. Πρόκειται για το σοβιετικό Kosmos 482 της δεκαετίας του 1970, το οποίο προοριζόταν για την Αφροδίτη, αλλά λόγω τεχνικού προβλήματος παγιδεύτηκε στην τροχιά της Γης.
Το σκάφος είχε εκτοξευθεί στις 31 Μαρτίου 1972, αλλά κάτι πήγε στραβά και ποτέ δεν κατάφερε να δραπετεύσει από τη γήινη βαρύτητα. Ένα μεγάλο τμήμα του συνεχίζει να γυρίζει μέχρι σαν μεγάλο διαστημικό σκουπίδι γύρω από τον πλανήτη μας, διαγράφοντας μια πλήρη περιφορά κάθε 112 λεπτά. Η ελλειπτική τροχιά του το φέρνει σε απόσταση από τη Γη 2.735 χιλιομέτρων (στο απόγειο) έως μόνο 200 χιλιομέτρων (στο περίγειο).
Παραμένει μυστήριο ποια ακριβώς είναι η κατάσταση του Kosmos 482 και πόσο ακριβώς τμήμα του παραμένει άθικτο μέχρι σήμερα (το 40% ως 50% σύμφωνα με μια εκτίμηση). Οι ειδικοί θεωρούν πιθανό, σύμφωνα με το Space.com, ότι κάποια στιγμή φέτος θα «βουτήξει» μέσα στην ατμόσφαιρα με κατεύθυνση την επιφάνεια της Γης. Επειδή το σκάφος φέρει ισχυρή θερμική «ασπίδα», που είχε φτιαχτεί για να αντέχει τις υψηλές θερμοκρασίες της Αφροδίτης, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα καεί από την τριβή του στην ατμόσφαιρα, συνεπώς θα φθάσει ως τη Γη.
Το Kosmos 482 ήταν «αδελφάκι» του σκάφους Venera 8, το οποίο τον Ιούλιο του 1972 έγινε η δεύτερη διαστημοσυσκευή στην ιστορία που προσεδαφίστηκε με επιτυχία στη γειτονική καυτή Αφροδίτη. Από εκεί μετέδωσε στοιχεία για 50 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα, ώσπου σιώπησε, προφανώς υποκύπτοντας στις «κολασμένες» συνθήκες του πλανήτη.
Είχε προηγηθεί το σοβιετικό Venera 7, το οποίο εκτοξεύθηκε τον Αύγουστο του 1970 και υπήρξε το πρώτο που έφθασε με επιτυχία στην επιφάνεια της Αφροδίτης το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, από όπου για λίγα λεπτά πρόλαβε να στείλει πολύτιμα στοιχεία για τον μυστηριώδη και τυλιγμένο στα νέφη πλανήτη.
Σύμφωνα με μια άλλη εκτίμηση, το Kosmos 482 δεν θα πέσει στη Γη φέτος, αλλά θα συνεχίσει να περιφέρεται για άλλα δυόμισι χρόνια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
