 |
|
|  Τετάρτη 6/3
ΠΟΛΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ...ΜΗ ΖΕΙΣ
Το Νέο Δελχί είναι η πιο μολυσμένη πρωτεύουσα στον κόσμο, το Πεκίνο στην όγδοη θέση
Reuters,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Το Νέο Δελχί ήταν το 2018 η πιο μολυσμένη πρωτεύουσα στον κόσμο, ανέφεραν δύο οργανώσεις, που παρακολουθούν την ατμοσφαιρική ρύπανση, σε μελέτη τους για την ποσότητα των μικροσωματιδίων PM2,5 σε 61 πρωτεύουσες σ' ολόκληρο τον κόσμο.
Την ινδική πρωτεύουσα, στην οποία ζουν περισσότεροι από 20 εκατομμύρια άνθρωποι, ακολουθεί η πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές Ντάκα και η Καμπούλ, η πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, σύμφωνα με τη μελέτη που πραγματοποιήθηκε από την IQ AirVisual, μια οργάνωση με έδρα την Ελβετία που συγκεντρώνει δεδομένα απ' όλον τον κόσμο για την ποιότητα του αέρα, και την Greenpeace.
Ο τοξικός αέρας του Νέου Δελχί προκαλείται από οχήματα και βιομηχανικές εκπομπές, τη σκόνη από εργοτάξια, τον καπνό από την καύση απορριμμάτων και υπολειμμάτων από σοδειές σε γειτονικά χωράφια.
Η μέση ετήσια συγκέντρωση PM2,5 ανά κυβικό μέτρο αέρα στην πόλη αυτή ήταν 113,5 το 2018, αναφέρουν οι οργανώσεις στην έκθεσή τους, περισσότερο από το διπλάσιο του επιπέδου του Πεκίνου, ο μέσος όρος του οποίου ήταν 50,9 στη διάρκεια της χρονιάς, καθιστώντας το την όγδοη πιο μολυσμένη πρωτεύουσα του κόσμου.
Τα PM2,5 ή σωματίδια διαμέτρου 2,5 μm (μικρόν) ή μικρότερης, είναι τόσο επικίνδυνα επειδή φθάνουν βαθιά μέσα στους πνεύμονες.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θέτει ως ημερήσιο όριο για την ποιότητα του αέρα τα 25 μικρογραμμάρια PM2,5 ανά κυβικό μέτρο αέρα.
Η Κίνα πάσχιζε για χρόνια να επιβάλει περιβαλλοντικούς κανόνες και να περιορίσει τις ρυπογόνες βιομηχανίες, όμως τα τελευταία χρόνια επωφελήθηκε από τη μεγάλη βελτίωση της νομοθεσίας και την ενίσχυση της πολιτικής βούλησης για την καταπολέμηση της κακής ποιότητας του αέρα.
Στην Ινδία βρίσκονται οι 15 από τις 20 πιο μολυσμένες πόλεις στον κόσμο, αναφέρουν οι οργανώσεις στην κοινή μελέτη τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
