 |
|
|  Kυριακή 17/3
ΟΗΕ
Συμφωνία 170 χωρών για τη "σημαντική" μείωση των πλαστικών προϊόντων μίας χρήσης ως το 2030
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Εκατόν εβδομήντα χώρες δεσμεύθηκαν «να μειώσουν σημαντικά» τη χρήση πλαστικών μίας χρήσης ως το 2030, κάτι που όμως οι υπέρμαχοι του περιβάλλοντος κρίνουν ανεπαρκές για την αντιμετώπιση του προβλήματος της μόλυνσης παγκοσμίως.
Έπειτα από πέντε ημέρες συζητήσεων στη διάρκεια της διάσκεψης του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ (UNEP) στο Ναϊρόμπι οι 170 χώρες κατέληξαν σε συμφωνία για τη μείωση της χρήσης μεταξύ άλλων των πλαστικών σακουλών, ποτηριών και μαχαιροπήρουνων, τα οποία αποτελούν μεγάλο μέρος των οκτώ εκατομμυρίων τόνων πλαστικού που καταλήγουν κάθε χρόνο στους ωκεανούς.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, οι χώρες δεσμεύθηκαν «να αντιμετωπίσουν τις ζημιές που προκαλεί στο οικοσύστημά μας η χρήση και η μη βιώσιμη απόρριψη των πλαστικών προϊόντων, κυρίως περιορίζοντας σημαντικά τα πλαστικά προϊόντα μίας χρήσης ως το 2030».
Η αρχική πρόταση για τη σταδιακή εξάλειψη των πλαστικών προϊόντων μίας χρήσης ως το 2025 προσέκρουσε στις αντιδράσεις πολλών κρατών, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ.
«Είναι δύσκολο να βρούμε μία λύση για όλα τα κράτη μέλη», σχολίασε ο Σίιμ Κίισλερ, πρόεδρος της διάσκεψης στους δημοσιογράφους πριν την ψηφοφορία επί της τελικής ανακοίνωσης.
«Το περιβάλλον βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής. Δεν χρειαζόμαστε φλύαρα κείμενα, χρειαζόμαστε συγκεκριμένες δεσμεύσεις», τόνισε.
Περισσότεροι από 4.700 αντιπρόσωποι –ανάμεσά τους υπουργοί Περιβάλλοντος, επιστήμονες και εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου—συμμετείχαν στη διάσκεψη αυτή.
Μεταξύ των αποφάσεων που υπογράφηκαν είναι και μία για τον περιορισμό της σπατάλης τροφίμων αλλά και η πρόθεση να γίνουν διαβουλεύσεις με αυτόχθονες πληθυσμούς προκειμένου να τεθούν σε εφαρμογή νέοι κανόνες.
Ωστόσο στην τελική ανακοίνωση της διάσκεψης η κλιματική αλλαγή που προκαλείται από τον άνθρωπο αναφέρεται μόλις δύο φορές, ενώ τα ορυκτά καύσιμα, που ευθύνονται σε σημαντικό βαθμό για αυτή, καμία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
