 |
|
|  Σάββατο 30/3
ΔΕΙΝΟΠΑΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Στο 32% η φτώχεια στη χώρα το 2018, ενώ ο πρόεδρος Μαουρίσιο Μάκρι υπόσχεται μόνο «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα»
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η σταθερή επωδός των υποσχέσεων του προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι στον λαό της Αργεντινής είναι καθημερινά αυτή: αίμα, ιδρώτας και δάκρυα. «Πρέπει να αντέξουν, εγώ είμαι σίγουρος γιΆ αυτά που κάνω», τόνισε την 1η Μαρτίου στην Εθνοσυνέλευση. Και όλοι συνεχίζουν να δεινοπαθούν. Κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2018 το 32% του αστικού πληθυσμού της χώρας παρέμεινε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μία αύξηση κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες εν σχέσει με το πρώτο εξάμηνο και πάνω από έξι από το 25,75% του 2017. Το 32% είναι το επίπεδο εκείνο, που ο ίδιος ο Μάκρι διατείνεται πως είχε κληρονομήσει από την τέως πρόεδρο, Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ . Με τη συνεχή υποτίμηση του πέσο, που έχει καταστεί εθνική ψύχωση, με έναν πληθωρισμό που δεν εννοεί να υποχωρήσει, στον πρόεδρο δεν έχει παραμείνει καμία άλλη λύση παρά να επαναλαμβάνει πως οι θυσίες του λαού θα αποδώσουν και πως είναι η πρώτη φορά που στη χώρα τίθενται οι βάσεις για μία μελλοντική εύρωστη ανάπτυξη.
Η εθνική στατιστική υπηρεσία, που μετρά την φτώχεια σε 31 πόλεις της Αργεντινής, λαμβάνοντας υπΆ όψη βασικούς παράγοντες διαβίωσης, όπως η διατροφή, η στέγαση και η υγεία, διαπιστώνει πως το 65% των φτωχών είναι παιδιά και νέοι κάτω των 30 ετών και πως το 6,7% των φτωχών, που ζουν σε πλήρη ανέχεια, βρίσκονται στα αστικά κέντρα. Επιπλέον, τα στοιχεία της καταδεικνύουν πως μέσα σε ένα εξάμηνο περίπου 2,7 εκατ. άνθρωποι βρέθηκαν σε συνθήκες φτώχειας και, συνεπώς, όλα όσα είχαν επιτευχθεί κατά την πρώτη περίοδο της προεδρίας του Μάκρι εξανεμίστηκαν μέσα στο περασμένο έτος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
