 |
|
|  Δευτέρα 1/4
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Άπειροι «πιλότοι» και
πρωθυπουργικές
...αερομαχίες!
Γράφει ο Δημοσιογράφος,Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΠΟΣΑ μηνύματα θα πρέπει να πάρουμε επιτέλους, ώστε να καταλάβουμε ότι σε τούτη τη χώρα, κάτι (από καιρό και πολύ μεθοδευμένα) εξυφαίνεται; Κάτι που, αν μή τί άλλο, στόχο έχει την πλήρη διάλυση της χώρας και την περαιτέρω υποδούλωσή μας σε εξωτερικούς παράγοντες. Κάτι που θα επιφέρει τον πλήρη ευτελισμό των ελληνικών νοικοκυριών και την κακοποίηση της ιστορίας του έθνους, καθώς και την προσβολή της αξιοπρέπειας και τον τραυματισμό της κοινωνικής συνοχής. Μήπως εκεί οδηγούμαστε τελικά και αρνούμαστε ακόμη να το χωνέψουμε;
ΤΟ πρώτο μήνυμα ότι στηρίξαμε τις ελπίδες μας σε άπειρους πολιτικούς, ήρθε τούτες τις μέρες από την μακρινή Αυστραλία. Για όσους δεν γνωρίζουν, μόνο στη Μελβούρνη, η ελληνική κοινότητα αριθμεί πάνω από 400.000 άτομα. Και οι Σκοπιανοί μετανάστες είναι αρκετές χιλιάδες. Από χρόνια οι καθημερινοί καυγάδες μεταξύ Ελλήνων και Σκοπιανών ήταν καθημερινότητα και είχαν να κάνουν με την διεκδίκηση του ονόματος της Μακεδονίας από τους Σκοπιανούς. Οι Έλληνες νιώθουν περισσότερο Έλληνες εκεί και η συμφωνία των Πρεσπών τους «σακάτεψε» κυριολεκτικά. Βλέπουν σήμερα τους Σκοπιανούς που τους προκαλούν χρόνια τώρα, να πανηγυρίζουν. Και πονούν οι Έλληνες, πραγματικά πονούν, όταν χάνει μάχες η πατρίδα τους.
ΤΟ πατριωτικό συναίσθημα της ομογένειας, ιδιαίτερα στην μακρινή Αυστραλία, έπρεπε να το γνωρίζει η κυβέρνηση. Και να μην στέλνει Βαρεμένους να προκαλούν. Μα κάποιος από τους διορισμένους Έλληνες διπλωμάτες στην μακρινή ήπειρο δεν τους ενημέρωσε ότι, κανείς δεν παίζει με εθνικά θέματα στην Αυστραλία; Είναι θράσος και ανοησία, που χαρακτηρίζει άπειρους πολιτικούς. Και ως φαίνεται, τόση απειρία για πολιτικούς που κυβερνούν, ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε στην χώρα από την μεταπολίτευση και μετά.
ΜΗΠΩΣ όμως δεν ήταν θρασύτατες και βλακώδεις οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων τόσο για το Καστελόριζο, ότι «δεν ανήκει στο Αιγαίο», όσο και για τα «δικαιώματα» των Τούρκων στη θάλασσά μας και μάλιστα από τον ίδιο τον υπουργό εξωτερικών; Διότι αν αποφασίσουμε ότι δεν είναι από βλακεία, ότι δεν είναι από απειρία, τότε είναι σίγουρα ένα καλοστημένο σχέδιο νέου ξεπουλήματος ελληνικών κεκτημένων που αποκτήθηκαν με θυσίες και αίμα που μόνον οι ανθέλληνες και ανιστόρητοι δεν αναγνωρίζουν.
ΕΙΝΑΙ δηλαδή τόσο ανόητος ο υπουργός νούμερο ένα της κυβέρνησης, να δηλώσει από την καρδιά της Μακεδονίας, ότι έγινε γνωστή στην υφήλιο από τους Σκοπιανούς και όχι από τους Έλληνες; Αποκλείεται βεβαίως να είπε χωρίς περίσκεψη κάτι τέτοιο. Εδώ, κάτι σκοτεινό, κάτι αντεθνικό και εθνικά βλαβερό μπορεί να συμβαίνει. Δεν εξηγείται διαφορετικά τόσο απύθμενο θράσος, έστω και αν το βαπτίσει κανείς ως ...απειρία!
ΑΛΛΑ, τόσα λάθη μαζεμένα, δυστυχώς για τον Ελληνισμό παύουν να είναι λάθη. Αυτοί οι άνθρωποι απέδειξαν πολύ καιρό τώρα ότι αυτά που λένε τα εννοούν! Υπουργοί δέχονται προπηλακισμούς από πολίτες, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να εφαρμόζουν την ίδια τακτική με τους πρώτους που εφήρμοσαν πριν γίνουν κυβέρνηση.
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ και πρόεδροι σε ελικόπτερα, ενώ πετούν στην χώρα τους να παρενοχλούνται! Και να παρενοχλούνται από εκείνους που επιβουλεύονται ωμά τα εδάφη μας! Ηγέτες που αρκούνται σε περιγραφές των παραβιάσεων από αέρα και θάλασσα, απαντώντας με δηλώσεις περί ...κηροζίνης και βενζίνης, λες και πρόκειται για παιχνίδι «πλέι-στέισον», που δεν αποφασίζουν να απαντήσουν με σκληρή γλώσσα αλλά και με όποιον τρόπο χρειαστεί, αφού υπερασπίζονται το δίκαιο. Όλα αυτά τα μηνύματα προβληματίζουν. Και δεν βγάζουν από την σκέψη την πιθανότητα να οδηγηθούμε στο κλείσιμο με συμφωνία ενός ακόμα εθνικού μας ζητήματος. Μακάρι να μην είναι έτσι...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
